Het
is negentien november en ik zit onrustig in de college banken. Nog een paar
uur. Dan zal ik met twee vriendinnen drie bioscoopstoelen bezetten en met grote
ogen naar het scherm kijken. Vanavond is de Hunger Games marathon.
Het
afgelopen jaar heb ik me koest gehouden, om te voorkomen dat ik mezelf zou
opvreten in het verlangen de film te zien. De trailer heb ik slechts één keer
gezien zodat ik het visueel niet zou verpesten voor mezelf. Inhoudelijk heb ik
het al voor mezelf “verpest”: de boeken zijn lastig te weerstaan.
Daar
gaat nummer één. Oh, wat een goede verfilming! Ik heb nog nooit zo’n goede boekverfilming
gezien. District 12 is beter dan mijn visualisatie, Rue’s sterfscène is
prachtig vertaald en ik zit met een brok in mijn keel naar de (soms onhandige) romantiek
van Katniss en Peeta te kijken. Jennifer Lawrence is goed. Heel goed. Een bijna
perfecte Katniss.
Maar
dan Part two: Catching Fire. Andere regisseur, andere schrijvers. Maar net zo’n
goede vertaling. Trainingscentrum: beter dan het boek. Personages: zeer goed
gecast. Arena: perfect. Verder hoef ik daar geen woorden aan vuil te maken. Het
enige dat mij dwars zit is de subtiliteit. Waar dat in het boek belangrijk is, is
dit totaal niet aan de orde in de film. Het is echter wel begrijpelijk: hoe
moet je anders gedachten vertalen dan in een gesprek? Maar waar President Snow
Katniss zijn stille bedreigingen laat uitvogelen, is het in de film maar al te
duidelijk. De woorden komen recht uit Snow’s mond (goede rolvertolking van Donald Sutherland overigens). Dit brengt het boek niet altijd tot zijn recht. Maar afgezien
van dit, is het wederom een geweldige vertaling.
En natuurlijk is het leuk om naar Peeta (Josh Hutcherson), Gale (Liam Hemsworth), Finnick (Sam Claflin, minder mooi dan het boek doet beweren) en de jurken van Katniss te kijken 2½ uur lang.
En natuurlijk is het leuk om naar Peeta (Josh Hutcherson), Gale (Liam Hemsworth), Finnick (Sam Claflin, minder mooi dan het boek doet beweren) en de jurken van Katniss te kijken 2½ uur lang.
Ik
zit al te popelen om het volgende deel, terwijl ik ondertussen het boek
verslind.
