Conceptueel en uitwerking beiden fantastisch

Her
New 

Regisseur: Spike Jonze

Cast: Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson, Amy Adams

Dear John, the Notebook, Safe Haven en nu The Best Of Me: we worden doodgeknuffeld door de romantische films die in principe in de kern hetzelfde zijn. Her is anders. Niet alleen kunnen we genieten van een nieuwe wereld (want is het in de toekomst of in een parallelle wereld?), ook ontdekken we samen met Theodore en Samantha alle nieuwigheden in hun relatie. En dit is zeker een bijzondere liefde: Samantha is namelijk een Intelligent Operating System.

Ondanks dat Theodore (Joaquin Phoenix) voor zijn beroep prachtige romantische of lieve brieven schrijft, is zijn eigen leven niet zo vol rozengeur en mannenschijn. Hij komt moeilijk over zijn scheiding van een jaar geleden en daten lukt niet echt. Hij is depressief en gaat maar weinig contacten aan. Als hij een reclame van het nieuw ontwikkelde Intelligent Operating System (IOS) ziet, besluit hij deze sociale uitweg een kans te geven.

Het klikt meteen tussen de charmante, grappige en hyper intelligente Samantha (stem van Scarlett Johansson) en Theodore. Langzaamaan groeien ze steeds dichter naar elkaar toe en ontwikkelt Samantha gevoelens (zowel positieve als negatieve) die niet voorgeprogrammeerd zijn. Ze blijken een heerlijk duo te zijn, maar hoe ver kan zo’n mens – IOS relatie gaan?

Conceptueel is dit een fantastische film, en nog beter, de uitwerking is ook geweldig. Dit is nogal een prestatie, want uit de filmgeschiedenis blijkt dat een goed concept én een goede uitwerking nog behoorlijk lastig is. En niet alleen dit is erg goed gedaan, ook de art departement heeft flink uitgepakt waardoor het een erg bijzondere en fijne sfeer heeft: vroeger verweven met nu en het heden, technologische vooruitgangen en aparte kunst. 

De cinematografie en montage geeft een bepaalde subtiliteit mee dat de sfeer bepaalt en erg fijn is. Van flakkerende gordijnen tot stoom uit een putdeksel: in combinatie met setting en muziek geven deze beide shots een subtiele - en sneue - setting. En deze beelden niet alleen.

De Oscar zeker waard ****.

Recensent: Maaike van Leeuwen

Geheimen, onderliggende plotten, en gedaantewisselingen

Twin Peaks: Fire Walk With Me

Film lesson

Twin Peaks: Fire Walk With Me is geen film voor kijkers die duidelijkheid willen in de eerste zit en is zeker geen film voor kijkers die onbekend zijn met de serie.

Laura Palmer (Sherl Lee) is een jonge vrouw die jongleert met geheimen. Niet alleen heeft ze meerdere vriendjes en een drugsprobleempje, ook kampt ze met een schimmig verleden en een angstaanjagend heden. Regelmatig komt er een man Laura’s nachtmerries bezoeken en lijken deze tot leven te komen. ‘A man from another place’ die in haar visioenen voorkomt, sprekend met een rare tong, laat haar raadsels zien en vertelt vreemde verhalen om haar doem te voorspellen. Zelfs in haar eigen huis lijkt ze niet meer veilig, bang voor haar huiveringwekkende vader (Leland Palmer door Ray Wise).

Zonder de serie van de prequel, is dit een haast onbegrijpelijke film. De mensen waarmee Laura in contact komt, zijn soms vluchtig en daardoor in de ogen van een onbekende lukraak en misschien wel overbodig. Voor de bekende kijker is dit echter een logische ontmoeting, of in ieder geval lijkt het niet zomaar te zijn. David Lynch (regisseur en schrijver) heeft hier dan vast ook een uitgedachte plot voor, die bij veel mensen aan hun voorbij gaan.

Vooral de montage heeft een grote rol in deze film. Beelden worden bij elkaar gebracht die oorspronkelijk niet bij elkaar horen en geven daardoor mooie associaties op. Daarnaast wordt hierdoor de sfeer erg goed bepaald waardoor je een extra huiveringwekkend gevoel krijgt. Zelfs vijfentwintig jaar later krijg je nog een rilling over je rug, erg knap voor een gedateerde film.

Na een tweede keer (en wellicht een derde, vierde, enzovoort keer) worden alle onderliggende gedachtes waarschijnlijk allemaal wat duidelijker. Voor nu blijft het een raadsel.

Een must-see voor alle Twin Peaks fans: deze mysterieuze film is absoluut een goede.

A Cinema ghost story

Short story
New

Soms, als ik in de bioscoop aan het werk ben, heb ik het idee dat ik door iemand achtervolgd wordt. Ik hoor gerinkel van sleutels, het gekraak van de vloer, maar als ik achterom kijk, loop er nooit iemand achter me.

Men beweert dat het spookt in de achterzalen. 's Avonds, als alle gasten al naar huis zijn, loop ik door de verlaten zalen, door de pikdonkere cabines. Niemand, behalve ik en mijn baas zijn nog in het gebouw, en die is beneden, ver van mij vandaan.

De trap kraakt onder mijn voetstappen, het licht van de drankkast flikkert en gaat uit. Daar is het weer: het gerinkel van sleutels. Het is dichterbij.
Met een zucht kom ik tot stilstand. Op het geroezemoes van buiten na, is alles muisstil.

Dan besef ik dat de sleutels van de bar al die tijd in mijn kontzak zaten.

Foto: Tristan Vink

Fantastisch, spannend en psychotisch. "What are you thinking, Amy?"

Gone Girl

New

“I picture opening her skull, unspooling her brain and sifting through it[… ] What are you thinking Amy?” Waar denk je aan, Amy? Is je man een ontvoerder? Een verkrachter? Een moordenaar?

Nick Dunne komt op zijn vijfde jubileum thuis naar een woonkamer die op z’n kop staat, een keuken met bloedspetters en een verdwenen vrouw. Waar is Amy?

Nick weet niet hoe hij zich moet gedragen. Is hij stiekem blij dat ze weg is? Hij is akelig vriendelijk en afstandelijk in deze tijden van angst. En welke rol speelt de speurtocht die Amy elk jubileum uitstippelt? Is Nick wel zo onschuldig?

Dit is een verhaal waar je het liefst zo min mogelijk van te voren over wil weten. Want hoe minder je weet, hoe fantastischer, spannender en psychotischer het wordt. In deze thriller word je bij de hand genomen en geleid door een psychologisch spel van een mislukt huwelijk. Op elk moment vraag je je af wat er nu gaat gebeuren. Op elk moment vraag je je af wat de volgende stap is.

We nemen een duik in het verre van perfecte huwelijk van Amy en Nick Dunne (Rosamund Pike, Ben Affleck) en de rol van Nick’s relatie met zijn tweelingzus Margo (Carrie Coon). Langzaam, maar op een goed tempo leren we Nick’s ware aard, Amy’s waarheid en Margo’s onschuld(?) kennen. “What are you thinking, Amy?”

De muziek (Trent Reznor) vult het verhaal fantastisch goed aan en geeft je nog eens een extra beklemmend gevoel. Wat moet ik nu van je denken, Nick? Naast dit verhaal is het ook een aanval op de media. In deze film zie je erg goed wat de invloed van de media is, hoe ze hun klauwen in een verhaal kunnen zetten en alles verdraaien tot ze een sappig verhaal hebben, waarin Nick het absolute monster is.

Het enige minpuntje aan deze productie van topper David Fincher (Se7en, Fight Club) is, is dat Rosamund Pike’s voice over af en toe niet erg fijn is om naar te luisteren.

Vooral Rosamund Pike heeft haar rol erg goed neergezet, maar ook zeker Ben Affleck doet het erg goed. Complimenten ook naar Tyler Perry en vooral Neil Patrick Harris, die een erg bizarre rol heeft maar die uitermate goed uitvoert.

Een fantastisch – en een tikkeltje absurd – verhaal met een paar erg goede plottwists. Absoluut geen doorsnee thriller (complimenten aan de schrijver van zowel het boek als de screenplay: Gillian Flynn). Eén van de beste films van 2014 tot nu toe. ****½

Eindelijk een Nederlandse film die volledig goed is

Nena

New

Nena is een van de weinige films die bewijzen dat Nederlanders in staat zijn om volledig goede films te maken. Al eerder zijn goede concepten of goed camerawerk of goed acteerwerk neergezet, maar zelden het hele plaatje. Nena ontroert. Maar Nena wordt ook volwassen, is grappig, romantisch, vrij (en gebonden).

Nena (Abbey Hoes) is een jongedame die zestien jaar is aan het einde van de jaren tachtig. Haar vader (Martin - Uwe Ochsenknecht) heeft MS en kan niet meer voor zichzelf zorgen, enkel zijn hoofd en een hand kan hij nog een beetje bewegen. Behalve Nena is er niets in zijn leven waardoor hij wil blijven leven, de dood is in zijn positie te aanlokkelijk. Daarnaast is Nena aan het puberen en vindt ze een vriendje(Carlo - Gijs Blom) die alles blijkt te zijn. Maar is het leven ook alles?

De chemie tussen Abbey Hoes en Uwe Ochsenknecht is heerlijk om naar te kijken en spat van het scherm af. Wat zo mooi is aan deze film is dat het verhaal zo lekker voortkabbelt. Af en toe is er een watervalletje die het verhaal in een stroomversnelling dwingt, maar vaak gaat het ook gewoon zijn eigen gang. Niet kaarsrecht, maar met bochten en paden die het overal laat komen. Het is deels een coming-of-age verhaal, maar daar gaat het niet om. Het draait erom dat Nena vrij is zonder echt vrij te zijn. Ze wordt gebonden door haar vader, maar dat vindt ze niet heel erg. Ondanks het drama die ze ervaart is ze een vrolijke lieve meid.

Het camerawerk is niet erg bijzonder, maar geeft wel mooie schone shots. Weinig imperfecties. Hierdoor is het erg fijn om naar te kijken.

Alles valt op zijn plek en dat is juist zo heerlijk om naar te kijken.

Bovendien staat deze semi-autobiografische(!) film in de wacht voor vijf Gouden Kalveren! ****