New
‘Aaawr,’ doet de MUTO. ‘Wrar,’ schreeuwt Godzilla.
In deze versie van Godzilla, zien we onze enorme vriend
wederom Japan, maar vooral Amerika redden. Even volgen we wetenschapper Joe Brody
(Bryan ‘Walter White’ Cranston) die na een kernreactor ramp erachter komt dat
het niet door toedoen van de natuur zijn leven drastisch is veranderd, maar
door iets anders. Echter niemand geloof hem, zelfs zoonlief Ford Brody (Aaron Taylor-Johnson) weigert mee te gaan in zijn obsessie. De wezens uit de verre
prehistorie kwamen al eerder te voorschijn tijdens de kernrampen in Hiroshima
en Nagasaki, maar werd destijds in de doofpot gestopt (als zoiets mogelijk is, gezien
de grootte van dit “probleem”). Dit keer komen er echter nieuwe verschikkingen
uit de grond, en geen stoot of wapen is tegen dit wezen bestand. Behalve...
Godzilla.
Voor degene die low budget film Monsters (2010) van dezelfde
Gareth Edwards heeft gezien, kon twee dingen hopen en een ding verwachten: 1. Dit
wordt een gave mosterfilm, 2. met een groot budget kan je nog meer bereiken,
maar 3. dankzij het grove geld zal alle creativiteit verdwijnen.
Helaas was dit laatste waar. Ondanks dat Godzilla nog
altijd gaaf was (al mocht het grote gevecht wel wat uitgebreid worden), kwam
het niet eens in de buurt van Gareth Edwards vorige productie Monsters. Het is
enkel een rampenfilm geworden.
Verwachting: de gave gevechten van Pacific Rim met het
verhaal en subtiliteit van Monsters.
Uitwerking: Het drama en slappe verhaal van The Day After Tomorrow met het monster en het gebouwen slopen van Cloverfield.
Jammer, hier had veel meer uitgehaald kunnen worden.
Uiteraard zijn de special effects wel helemaal top en hebben
Bryan Cranston, Aaron Taylor-Johnson en Elizabeth Olsen puik werk geleverd.
Gaaf om Gojira op het grote scherm te zien, maar voor het
verhaal is 9-12 euro voor een kaartje neer leggen niet nodig.
***½
Er komt waarschijnlijk een deel 2. Nu maar hopen dat we iets meer Monsters terug krijgen.
