Bodies And Where To Find Them

Kiss Kiss Bang Bang

Filmles #34

Geweldig! Dit was niet wat ik had verwacht. De eerste vijf minuten waren al fantastisch, laat staan de hele film! Af en toe een beetje onwerkelijk maar niet zo erg dat de film nep wordt. Het lachen begon al bij de titel: het verhaal is gebaseerd op het boek Bodies And Where To Find Them, (geschreven door Brett Halliday in 1941), gevolgd door een voice-over. Dat werkte verrassend goed, Robert Downey jr. is behoorlijk geniaal. Maar wat verwacht je dan ook van de creator van Lethal Weapon (Shane Black)?

Deze film heeft veel dingen die hem zo bijzonder maakt: een dief/acteur/detective die (meestal) behoorlijk zeker is van zichzelf, een detective die Gay Perry(Val Kilmer) wordt genoemd, humor, nog meer humor, meerdere twists, murder mystery, bloed (niet al te veel), een beetje onbezonnenheid en een goed verhaal. Oh, een sexy lady in need speelt mee, vooral leuk voor de heren: Michelle Monaghan. Wat wil je nog meer?

Een heerlijke kerstfilm!

****½.

Now in English

Hilarische dwergen en loze elfen

The Hobbit: The Desolation of Smaug

New

Super funny, de dwergen zijn echt geniaal. Ik zat soms als enige met mijn broer te schaterlachen in de bioscoopstoelen. De vechtscènes waren hilarisch en goed in elkaar gezet.

Legolas was echter een beetje een loze toevoeging in deze film. Want Orlando Bloom is ook nog wat kilootjes aangekomen, waardoor hij niet meer in de zijn eigen rol van slanke elf past. Dit vond ik trouwens ook van Elijah Wood in het eerste deel: hij zag er veel volwassener uit dan in Lord of the Rings. Misschien was het daarom slimmer, Peter Jackson, om ze de volgende keer toch niet te laten verschijnen. Dat terzijde zie je toch weer een gaaf stukje boogschieten van hem en zijn commander, boself Tauriel (Evangeline Lilly) terwijl ze de dwergen (tegen volkshaat in) een handje helpen.

De hobbit, hangend aan een ton drijvend in de rivier, mag hier natuurlijk niet ontbreken, want Martin Freeman doet het erg goed. Niet geweldig, sommigen beweren zelfs dat hij de geboren hobbit is, maar hij zet een goede hobbit neer. Slim, geniepig, hebberig. Alleen, maar toch deel van de groep.

Zeer goede rol van Ian McKellen zoals altijd, maar de reuzen Richard Armitage (Thorin) en Aidan Turner (Kili), Benedict Cumberbatch (Smaug) en ook nieuwkomer Luke Evans (Bard the Bowman) maken er iets moois van!

Ik heb met veel plezier naar deze film gekeken, al denk ik dat je jezelf een veel groter plezier doet om de boeken niet te lezen en de film te kijken dan dat je ze wel leest. Ik voel geen innerlijke strijd bij het 'uitgerekte' verhaal. Ik weet immers het originele verhaal niet. 

Met een cliffhanger, sta je te poppelen voor het volgende deel: ****

Now in English

En ook dit keer maakt Peter Jackson weer een verschijning. Heb je hem gezien?

Sentiment en een kille tante

Saving Mr. Banks
New

Supercalifragilisticexpialidocious en spoon full of sugar. Ware sentiment. Maar P.L. Travers (schrijfster van het boek Mary Poppins) vindt het ware troep. De sentiment van de Disney film die (letterlijk) wordt weggegooid door de Mrs. Travers. Dit is waar je de hele film tegenaan kijkt. Tussen deze strenge stukjes door ervaar je de jeugd van Travers. En wat een heerlijke jeugd lijkt het! De glooiende zon, kermissen en een geweldige vader. Hoe is in vredesnaam dit persoon uitgegroeid tot zo’n kille onredelijke zeurtante? Je weet immers al het eindproduct, ook al blijft Thompson stug protesteren. Hoe komen ze dan toch tot dit resultaat? Zowel het verhaal als visueel is het een prachtige film geworden. Zeker een genot om naar te kijken.  Vooral vanwege de goede prestaties die Tom Hanks (Walt Disney), Emma Thompson (P.L. Travers), Annie Rose Buckley (de jonge P.L Travers: Ginty) en Colin Farrell (vader van Ginty) leveren. Thomas Newman maakt het vervolgens af met zijn heerlijke soundtrack.

****

Now in English

De taxichauffeur en de seriemoordenaar

Collateral

Filmles #33

Met Tom Cruise en Jamie Foxx kan het haast al niet meer fout gaan. Voor de film natuurlijk, niet voor het verhaal, want dat gaat gigantisch fout! Jamie Foxx maakt er voor zijn gijzelnemer een potje van. Maar toch ziet Vincent (Tom) iets waardevols in hem en gebruikt hem om zijn lijstje soon-to-be-dead-people af te werken. Max is een simpele taxichauffeur die gewoon pech heeft Vincent als klant aan te treffen. Dom is Max niet, wat ons een hoop spannende taferelen oplevert, inclusief een geweer in zijn handen. Regisseur Michael Mann (ook wel bekend van Public Enemies en Heat) maakt er iets moois van.

Het einde is echter wat abrupt, wat daarentegen wel begrijpelijk is.

Geweren, achtervolgingen, doden. Met een leuke (anders dan ik gewend ben) rol voor Mark Ruffalo, Niobe aka Jada Pinkett Smith en voorbij wandelende Jason Statham.

Al met al een heerlijk film om meer dan één keer lekker voor te gaan zitten.

****

Now in English

Twee prinsen en een hoop ijs

Frozen

New

May contain *spoilers*.

It sure is icy. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Misschien een wicked ice queen, een redder in nood, a happy ending? Nee, soort van, obviously. Maar gezien de disneyfilms van de laatste tijd is dit een verhaal die goed in elkaar zit, minder voorspelbaar is en terug gaat naar de oude het-verhaal-is-serieus-maar-de-bijpersonen-maken-het-grappig soort verhaal. Deze bijpersonen zijn vaak dieren. Dit keer ook, maar wordt bijgestaan door de onnozele Olaf, een sneeuwpop 'who likes warm hugs'.

In deze film zijn er maar liefs twee handsome princes, waarvan één daadwerkelijk (HANdSome) een prins is. Binnen tien minuten is Princess Anna (Kristen Bell) hoteldebotel. Compleet gestoord, maar ook wel een beetje lief, want ze lijken zo perfect samen!

En dan komt, nadat Elsa (zus van Anna, koningin en Idina Menzel) heel Arendelle onder een constante sneeuwwolk heeft bedolven, een niet-zo-erg-prins-like Kristoff ten tonele. Verplicht opgescheept, maar de verwachte spark slaat niet over: ze heeft nog altijd prins Handsome – ehm, prins Hans bedoel ik – in haar hoofd. Maar terwijl je zit te kijken ben je benieuwd aan welke kant hij precies staat. Hij is slecht. Goed. Slecht. Goed. Terwijl hij geen enkele aanleiding geeft om evil te zijn: hij is liefdevol, goed, grappig, aardig, zorgzaam, een goede leider. Toch blijft de twijfel elke keer weer toeslaan.

Het enige wat mist, is het ware disneygevoel. De spark die maar niet overslaat bij de kijker. De echte magie mist.

Een goed verhaal, mooi gemaakt (3D is ook mooi), maar geen spark helaas.

Daarom krijgt deze film van mij: ***½.

Now in English

Films en lijstjes

Ik moet mij schamen, vinden mijn baas, mijn collega, mijn vriend, een vriend van mijn vriend, een oud collega, mijn broer, mijn andere twee broers, een vriend van mijn broer en vast nog wel heel veel andere mensen die ik may or may not ken: ik heb de klassiekers niet gezien.
Welke klassiekers? Casablanca? Laurel en Hardy? Charlie Chaplin? Ook niet, maar die bedoel ik niet.
The Godfather, Panic Room, Robocop, Terminator, Rambo, Usual Suspects, Seven, Jaws, et cetra. Het is een lijstje. En niet schrikken, het is een lijstje van 100+ films and counting.
Het begon toen ik werd aangenomen bij de bioscoop. Mijn baas en de supervisor hadden het over films (uiteraard) waar ik bij was. Ik had geen idee waar ze het over hadden. Ik mengde me in het gesprek, en toen begon het hoor. Mijn vriend werd overladen met boze facebook berichtjes waarom ik die film en die film en die film niet had gezien.

Het lijstje werd geboren.

Ik moest weer les. Op filmles. In de leer in mijn eigen woonkamer (toen die nog van mijn vriend).

Hij groeide en groeide maar, had vooral in zijn eerste paar weken en maanden een groeispurt, maar begon langzaam te stagneren. Nu heeft hij een aardige lengte en slechts af en toe komt er weer wat bij.
Maar ik ben niet altijd zo lief voor zijn onderdelen. De ene mag ik wel, de ander vind ik tegenvallen.
Maar welke? Come and find out.

Now in English

Adrenalineboost en wervelwind

Twister
Filmles #32 

*SPOILER ALERT*

Spannend! Ook al weet je van te voren dat de hoofdpersonen het toch wel overleven, je zit toch op het puntje van je stoel (bank, bed, whatever): als het maar goed gaat! Regisseur Jan de Bont (oa bekend van Speed) verdient hiervoor een applaus. Maar ook omdat hij heel goed het beroep interessant heeft gemaakt. In real life moet je echt een passie hebben voor het weer, wil je metroloog worden. Je krijgt een enorme adrenalinekick in het tornado-seizoen, maar moet je ook je leven op willen geven voor wetenschap (zoals Bill - Bill Paxton – en Jo – Helen Hunt – dat keer op keer doen). Het is een goed verhaal, maar te verwachten: man, vrouw gaan uit elkaar maar de een houdt nog van de ander; passie doet liefdespassie weer opbloeien. Vrouw heeft vader verloren aan krachtigste tornado die er is; krachtigste tornado komt terug. Et cetra. Weinig nieuws onder de zon (of stormwolken). Alleen de setting is origineel en maakt het zo spannend. Maar het is dan ook wel spánnend! 

Goed gespeeld door het paar en de special effects krijgen een dikke duim omhoog (zeker voor die tijd)

Van mij: ***½.

Now in English

Fobieën en co.

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

“Fo·bie (de; v; meervoud: fobieën): (psychologie) ongemotiveerde vrees” (vandale.nl). “Een ziekelijke angst ook al is er geen reëel gevaar is” (encyclo.nl). Ongelofelijk veel mensen kampen met een fobie. Vaak soms (in de ogen van de medemens) een belachelijke angst of aanstellerij. Vaak brengt het de persoon helemaal uit balans.

A·go·ra·fo·bie (de; v; meervoud: agorafobieën): “ziekelijke angst voor grote open ruimtes” (woorden.org). “Fobie voor het aanwezig zijn op een plaats of in een situatie (plein, bus, lift, alleen buitenshuis, in een rij staan e.d.) waaruit ontsnappen moeilijk is of geen hulp te verwachten valt in het geval men de situatie niet meer aankan” (encyclo.nl). Deze angst is vaak de basis van vele andere paniek stoornissen.

The·a·tro·fo·bie (de; v; meevoud: theatrofobieën): “Angst voor/om theaters” (angstlijst.nl). Een angst die aan je verbeelding wordt overgelaten. Een gevreesde angst.

Welkom bij dit dossier over agorafobie en theatrofobie.

Geschiedenis

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Agorafobie wordt voor het eerst genoemd in 1873 in een nummer van Journal of Mental Science. Dr. C. Westphal gebruikt deze term voor het eerst als de 'angst voor pleinen of publieke ruimtes'.

De eerste benoemde angst is echter hydrofobie, angst voor water, in de 16e eeuw. Angsten werden al eerder 'ontdekt': vijfhonderd jaar voor de eerste benaming beschreef Hippocrates een man met de angst voor de fluit(muziek) in zijn Zevende Boek van Epidemieën. Het Griekse woord Phobia heeft een oorsprong in de Griekse mythologie: Phobos was de zoon van Ares, God van de oorlog. Iedereen was zo bang voor hem dat beelden van zijn gezicht werden geschilderd op schilden en gebruikt in gevechten om zo de tegenstander te laten schrikken en vluchten.

Rond 1960 werd agorafobie geclassificeerd als een vorm van publieke angststoornis.

Nu wordt het gezien als een van de meest voorkomende fobie in de klinische geschiedenis.

Theatrofobie heeft helaas een goed verborgen geschiedenis.

Dictionary central

O fear

History of Phobias

Ethymologie en indeling in het DSM

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Agorafobie komt van de Griekse woord 'agora' wat markt, vergaderplaats of stadsplein betekent. Het woord “pleinvrees” is echter geen goede benaming voor deze angst. Hiermee wordt bedoelt dat de persoon bang is voor open ruimtes, dit is echter te beperkt. Agorafobie is in werkelijkheid de angst om een vertrouwde en veilige ruimte te verlaten. 

The Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders (DSM), het Amerikaanse handboek voor diagnoses en statistiek van psychische aandoeningen, deelt de psychische stoornissen in, in groepen en subgroepen. In DSM-IV werd agorafobie ingedeeld in een subgroep van paniekstoornissen wegens de angst voor paniekaanvallen. Echter is in deel vijf van dit boek is agorafobie als een op zelf staande angststoornis.

Theatrofobie wordt beschouwt als een “ruimtelijke angst” en valt in het DSM onder “paniek stoornis met agorafobie”. 'Theatro', wederom een Grieks woord, staat voor theater maar deze angst wordt vaak breder uitgestrekt tot ook bioscopen en schouwburgen.

Ethymologiebank

Medical critica

Wikipedia

Vreemde taferelen, maar nog nooit theatrofobie

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Minstens twee keer – maar meestal vaker – per week kom ik in de bioscoop. Ik ben de hele dag in de weer: eten en drinken verkopen, schoonmaken, loopmeisje spelen, maar af en toe start ik na de pauze weer de film. Ik kijk dan even mee of alles goed gaat: geluid, check. Beeld, check. 3D, check (is ook aardig vreemd als die het opeens niet meer doet). Ik maak genoeg rare dingen mee (drukke kinderen, popcorn gooiende tiermeisjes en -jongens vol hormonen, dronken mannen en vrouwen, door de duivel bezeten mannen). Theatrofobie is nieuw voor mij. Of zelfs dat niet, pre-nieuw, aangezien ik het nog nooit heb meegemaakt. Het is ook heel erg on-twintigste eeuws om bang te zijn dat de figuren van de film uit het beeld komen en je zullen achtervolgen. Kinda creepy.

De angst zelf snap ik wel. Als ik dat zou hebben, mocht ik dat ooit krijgen (doubt it) zou ik wel héél bang zijn. Straks komt Freddy Krueger, of erger nog Paris Hilton, opeens het beeld uit. Brrr.

Oorzaak: erfelijkheid en opvoeding?

Dossier Agorafobie, met het oog op theatrofobie

Er zijn sterke aanwijzingen dat de erfelijkheid een rol speelt bij het ontstaan van angststoornissen, waaronder agorafobie. Dit aandeel ligt rond de 40%. De overige 60% lijkt te liggen aan de geschiedenis van de patiënt: vaak hadden ze als kind al angstige reacties op nieuwe of plotselinge gebeurtenissen of hebben ze een overbeschermde of controlerende opvoeding gehad. Dit laatste is echter niet met zekerheid te zeggen.

Neurologisch gezien is er sprake van een overactieve locus caeruleus. Dit deel van de hersenstam zorgt voor onder andere de emoties en het slaap-waak ritme. Ook produceert de locus caeruleus het hormoon noradrenaline. Te veel van dit stofje zorgt ervoor dat je je gespannen, angstig of opgewonden voelt.

Voor meer informatie, klik hier.

Symptomen: angststoornissen zijn niet makkelijk

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Theatrofobie is niet zo maar een fobie om een banaan voor te pellen. Het is ernstiger dan de naam doet blijken. Bang voor theaters. Mensen lopen er met een grote boog omheen. Nee, in werkelijkheid ligt het veel dieper:

De eerste symptoomlaag lijkt op claustrofobie: ze voelen zich niet op hun gemak zodra de lichten uitgaan en zijn bang dat ze de uitgang niet meer zullen vinden. Daarnaast vinden ze het totaal niet fijn in een volle zaal met veel mensen te zijn (symptomen van ook agorafobie). Nummer drie is de ware angst in deze situatie. De slachtoffers zijn bang dat de beelden op het scherm hen in het echte leven gaan achtervolgen. In een horrorfilm is dit heel verontrustend, kan je je wel inbeelden. Maar een (auto)ongeluk kan ook al iemand laten doordraaien en laten huilen, panieken, overgeven of rillen. Het hangt helemaal af van de persoon en de graad van de fobie hoe hij gaat reageren. Een simpele maar nog steeds verontrustende verhoging van het hartslag of oppervlakkig ademen komt ook regelmatig voor.

Phobiasource

Right Diagnoses

Common Phobias

Theatrofobie als onderdeel van Agorafobie

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Theatrofobie is een onderdeel van agorafobie dat beter bekend staat als pleinvrees. Een minder gespecialiseerde fobie maar niet minder ernstig.

Fobieloze mensen schijnen al snel te denken dat fobieën "simpel" zijn. Je bent bang voor spinnen, het donker of om te moeten plassen op een moment dat er geen toilet beschikbaar is. Maar het ligt veel dieper. 

Bij agorafobie is het niet de angst om op een podium (of "plein") te staan. Nee. Je voelt je benauwd, bent bang om met vreemde mensen in een (kleine) ruimte te zijn. De angst om voor schut te staan en in je broek te plassen, over te geven, flauw te vallen. Zij zijn bang alléén te zijn. 

Je moet je dit voorstellen: je staat op een podium, een spotlight op je gericht. Honderden mensen kijken naar je. Je hebt in je broek geplast, je hebt jezelf voor gek gezet door iets heel doms te zeggen, te vallen, een scheet te hebben laten waaien. 

Dat is wat mensen met agorafobie in de supermarkt, trein, bioscoop voelen als zij alleen zijn.

Medisch dossier Wikipedia

De oplossing is simpel?

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Theatrofobie heeft met veel te maken en kan ernstige vormen aannemen. 

De oorzaak heeft namelijk te maken met andere fobieën, dit afhankelijk van de persoon. De angsten lopen uiteen. Vooral agorafobie en claustrofobie maar ook andere angsten zijn onderdeel ervan. Daarnaast kan de oorzaak ook gewoon simpel een erg slechte ervaring zijn geweest.

De oplossing is simpel maar daarvoor moeten ze eerst weten wat er aan de hand is, dat is de sleutel. Daarna is het een piece of cake. Want de oplossing is voor elke fobie in principe hetzelfde. De negatieve ervaringen en associaties veranderen in positieve. Op deze manier haal je de oorzaak weg. Ze doen dit door middel van onder andere hypnose, verschillende soorten therapieën of meditatie maar een sympatiek persoon waar je op kan bouwen is al een hulpmiddel op zichzelf. Medicijnen en drugs is vaak geen goed idee, dit maskeert alleen de oorzaak en haalt deze niet weg.

Phobiasource

Right Diagnoses

Common Phobias

Interview: 'Wie is er nu bang voor treinen?'

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Christina had agorafobie.

'Bij mij is het er langzaam ingeslopen. Ik zat op een middag in de trein. Ik kreeg het opeens benauwd, voelde me zenuwachtig en ging voor de zekerheid maar vlak bij de deur zitten. Dit had ik daarna vaker, maar ik zei het tegen niemand en dacht dat het wel weer over zou gaan. Wie is er nou bang voor de trein? Ik was bang om mezelf voor schut te zetten zonder dat ik er iets aan kon doen. Ik was het aller-bangst om in mijn broek te plassen of om over te geven. Dit gebeurde nooit, maar toch was ik onzeker erover en nam voor de zekerheid een extra broek mee. Dit versterkte op zijn beurt weer de angst.

Tot ik op een dag brak…

Ik zou naar de bioscoop gaan maar ik kon twee nachten daarvoor al niet slapen van de stress. Toch ben ik er met de trein naartoe gegaan. Ik stond voor de bioscoop toen ik een paniekaanval kreeg: Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet! Dat was het enige wat ik dacht. Daar knapte ik. Ik belde mijn moeder en heb alles verteld. Via via maakte ik een afspraak bij de psycholoog: dit zou een nieuw begin zijn zodat ik eindelijk bevrijd was van die rotangst.'

Lees het complete verhaal hier.

Cijfers

Dossier Agorafobie, met het oog op Theatrofobie

Volgens het Nationaal Kompas Volksgezondheid heeft zo'n 1,1 miljoen mensen in ons land een angststoornis. Dit is bijna 7% van de Nederlandse bevolking. Aan agorafobie lijden totaal zo'n 40.000 mensen, waarvan driekwart van het vrouwelijk geslacht komt. Dit totaal is toch weer 2,5%. Vrijwel alle angststoornissen komen vaker voor bij mannen dan bij vrouwen, maar wel onder alle leeftijdsgroepen. Toch valt de leeftijdsgroep van 25 tot 44 jaar op: hier ontstaan de meeste stoornissen.

Opvallend is ook het verschil met Europa en Amerika. In Nederland ligt het aantal mensen met agorafobie in het jaar 2007 bij de 0,4%. Amerika verdubbelt dit zelfde getal (0,3% met ernstige symptomen). Europa doet er nog een schepje bovenop: 2% van de bevolking werd gediagnosticeerd met agorafobie in 2007.

Meer dan 95% die worden behandeld is daarnaast ook nog gediagnosticeerd met paniekstoornis. 'Dit kan een verergerende factor zijn voor de angststoornis', beweert de University of Britisch Columbia Psycology Clinic. 'Hoe langer mensen leven met paniekstoornis, hoe waarschijnlijker het wordt dat ze symptomen van agorafobie vertonen.' Ongeveer de een derde die paniekstoornis hebben ontwikkelen agorafobie.

RIVM

Medicalnewstoday

De Hunger Games marathon en de bijna perfecte boekvertaling

BEWARE: *SPOILER* ALERT

Het is negentien november en ik zit onrustig in de college banken. Nog een paar uur. Dan zal ik met twee vriendinnen drie bioscoopstoelen bezetten en met grote ogen naar het scherm kijken. Vanavond is de Hunger Games marathon.

Het afgelopen jaar heb ik me koest gehouden, om te voorkomen dat ik mezelf zou opvreten in het verlangen de film te zien. De trailer heb ik slechts één keer gezien zodat ik het visueel niet zou verpesten voor mezelf. Inhoudelijk heb ik het al voor mezelf “verpest”: de boeken zijn lastig te weerstaan.  

Daar gaat nummer één. Oh, wat een goede verfilming! Ik heb nog nooit zo’n goede boekverfilming gezien. District 12 is beter dan mijn visualisatie, Rue’s sterfscène is prachtig vertaald en ik zit met een brok in mijn keel naar de (soms onhandige) romantiek van Katniss en Peeta te kijken. Jennifer Lawrence is goed. Heel goed. Een bijna perfecte Katniss.

Maar dan Part two: Catching Fire. Andere regisseur, andere schrijvers. Maar net zo’n goede vertaling. Trainingscentrum: beter dan het boek. Personages: zeer goed gecast. Arena: perfect. Verder hoef ik daar geen woorden aan vuil te maken. Het enige dat mij dwars zit is de subtiliteit. Waar dat in het boek belangrijk is, is dit totaal niet aan de orde in de film. Het is echter wel begrijpelijk: hoe moet je anders gedachten vertalen dan in een gesprek? Maar waar President Snow Katniss zijn stille bedreigingen laat uitvogelen, is het in de film maar al te duidelijk. De woorden komen recht uit Snow’s mond (goede rolvertolking van Donald Sutherland overigens). Dit brengt het boek niet altijd tot zijn recht. Maar afgezien van dit, is het wederom een geweldige vertaling.  
En natuurlijk is het leuk om naar Peeta (Josh Hutcherson), Gale (Liam Hemsworth), Finnick (Sam Claflin, minder mooi dan het boek doet beweren) en de jurken van Katniss te kijken 2½ uur lang.

Ik zit al te popelen om het volgende deel, terwijl ik ondertussen het boek verslind.

Waarschijnlijk met enig vooroordeel: ****

Now in English

Shacking. De kronieken van een samenwoonster-to-be

Chapter three: Verhuispijntjes. The day after

Ik had gelijk. Veel koekjes eten terwijl ik in stilte de zweep over de mannen haal (duivels lachje). Mijn spullen staan ondertussen in het nieuwe huis: we zijn op de helft. Zaterdag komt de tweede lading en de drie belangrijkste dingen over: 1. het bed, 2. de koelkast, 3. de dvd’s. Dat wordt een leuke dag, want het zijn geen kleine dingen die we moeten verkassen.

Dit keer was het al een aardige hel (behalve voor mij natuurlijk), want het is handig om te weten dat wasmachines niet licht zijn. En onhandig. Vooral als je een trap op moet. Of twee. En dan nog over het toilet moet tillen en op zijn plek zien te fatsoeneren. De mannen (plus hulp van de onderbuurman) moesten het met behoorlijke spierpijn bekopen. Ze konden nog geen kopje koffie aan hun mond brengen.

En ik? Ik wist het magisch voor elkaar te krijgen mijn nek te verdraaien. 

Shacking. De kronieken van een samenwoonster-to-be

Chapter two: Spannend

Ik vind het maar spannend: nog een paar dagen en dan krijgen we de sleutel van ons appartement. Die van ons. Van ons samen. Met z'n tweetjes. Ons eigendom (Op deze manier schrijf ik ook vaak mijn essays). We moeten dingen regelen, regelen, regelen. Het huis is bekeken, de kamers zijn opgemeten de indeling is gemaakt. Na een hoop gepuzzel, gediscussie en geprop past het dan toch allemaal. In theorie. Hier meubels te weinig, daar te veel. Hier een ikea-reisje, daar een kringloopje-afstruintje. Maar de indeling is af. Pfoe.

Het volgende probleem komt ten tonele. De verhuizing. Want we hebben nodig: verf, auto/bestelwagen/aanhangwagen, verhuisdozen, mensen met ikea-skills, een kok, brandstof (voedsel) en vrienden die we zo gek hebben gekregen te helpen sjouwen terwijl we zelf radeloos zullen toekijken. Gaat dit allemaal goed komen? Hoe lang gaat het duren? Blijft alles heel zonder krasje of deukje? Zijn we na afloop nog steeds vrienden? 

Ik verwacht dat ik veel in de weg zal lopen, vaak de trap onnodig op en neer ga en heel veel koekjes zal eten. 

Ik verheug me nu al op het schuimende, warme bad.

De eenzame popcornkorrel en de afvalachterlaters

Daar ga ik dan: porto op de heup, zwarte blouse aan, bezem in één hand en vegertje in de ander. De mensen lopen de zaal uit.  Ik zet een vriendelijke glimlach op en wens iedereen gedag en een prettige avond toe. Een enkeling blijft staan om te vertellen hoe de film was. Ik merk dat de mensen op hun hoede zijn door mij: snel nemen ze hun afval mee, die ze eigenlijk van plan waren te laten liggen. En overal ligt popcorn op de grond. Ik stel me iemand voor die steeds sneller en sneller gulzig popcorn in z’n mond stopt tijdens een spannende film. Daar gaat weer een hand terwijl een eenzame volwassen maiskorrel zich uit zijn grip bevrijdt en toevlucht zoekt eerst op de stoel en vervolgens op de vloer. Het is begrijpelijk en dus niet zo erg dat ik de bezem langs de stoelen moet halen. Maar de afvalachterlaters zijn buitengewoon asociaal. Ben ik nou zo netjes opgevoed dat ik het gewoon meeneem als ik vertrek? Het lijkt me dat dit gedrag vanaf je eerste schooldag met de paplepel is ingegoten. Het is toch ook logisch? Ik heb het voedsel gekocht, ik maak de troep, dus ik ruim het ook weer op. En het erge is, is dat het niet gering gebeurd. Nee, hooguit tien mensen in een volle zaal namen hun rotzooi mee. Als er een medewerker staat misschien zelfs twintig. Het klopt, het is mijn baan om dat op te ruimen. Maar dan ben je nog steeds een ass om het te laten liggen.

Shacking. De kronieken van een samenwoonster-to-be*

Chapter one: furiositeit

Huizen zoeken sucks. Begrijp me niet verkeerd: huizen bezoeken is leuk en samen je plekje vinden ook, maar het eeuwige zoeken. Dan vind je eindelijk het perfecte huisje. Je belt enthousiast naar de makelaar, om te vragen wanneer we de sleutel krijgen, die je vervolgens vertelt dat het appartement al weg is. Basterds. Waarom zet je dat dan niet op je site? denk ik dan vol irritatie. ‘Zodra de mensen het contract hebben ondertekend halen we hem van de site,’ om het vervolgens alsnog twee weken te laten staan. 

We zijn sinds midden mei al op zoek. In het begin passief, vanaf de zomer wat meer actief. Zo vaak afgewezen worden valt af en toe een beetje zwaar en maakt je soms zelfs een tikkeltje depressief. Ook omdat de makelaars niet altijd aanbieden wat ze beweren aan te bieden. Of hebben ze een rare constructie met huurprijs-aangeboden huis. Arnhem, bijvoorbeeld, is belachelijk duur (al is het natuurlijk niet te vergelijken met de binnenstad van Amsterdam). Ik ben huizen tegen gekomen die een kale huur van 590 euro hebben. Valt mee, zou je denken. Maar dan komen er allemaal dingen bij: 120 euro servicekosten, maar 35 vierkante meter, gedeelde badkamer enzovoort. Wie gaat er in vredesnaam 710 euro betalen voor een minieme 35 vierkante meter waarbij je ook nog eens iets moet delen. Maakt niet uit dat het maar met één persoon is, je hebt geen privacy. En geloof me, dit komt niet gering voor. 

Dus, leer van mij: 

• Schrijf je in bij de woningbouwvereniging zodra je 18 bent, dit scheelt in huurprijs, bemiddelingskosten en weet je dat het van kwaliteit is. 
• Wees waakzaam als je een huis zoekt via een makelaar. 
• Reageer snel. 
• En keep your hopes up.

Don’t worry. You’ll find something. Like we did (al moesten we een fortuin inleveren voor de bemiddelingskosten, belachelijk)!

*titel verleend door mijn getalenteerde broer: Chiel van Leeuwen

Bijzonder tafereel

14/07/2012
Werken in de bioscoop heeft zo zijn saaie momenten, maar als de mensen massaal een filmpje komen pakken, wordt het leuk. Voor mij staat een lange blonde jongen van midden twintig. Hij friemelt verlegen aan zijn shirt en vraagt om een flesje cola. Dit is niet de eerste keer dat ik hem voorbij heb zien komen. Nog geen vijf minuten geleden stond hij aan deze zelfde bar en vroeg om een popcorn. Opvallend is het niet, mensen komen wel vaker terug. Vaak omdat ze toch nog iets willen drinken of heel zondig toch maar een zak m&m’s bij mij bestellen terwijl ze ‘eigenlijk hadden moeten sporten vanavond’. ‘Leuke oorbellen,’ complimenteert hij mij. Mijn hand schiet onbewust naar mijn oor en ik glimlach. O ja, de “I love music”-oorbellen. ‘Wat vind je zo leuk aan muziek?’ Ik blaas hoorbaar uit. Waarom vind je muziek leuk? Is dat niet iets dat ieder mens anders ervaart en waarvan ieder mens geniet op zijn eigen manier? ‘Ik denk omdat je jezelf helemaal kwijt kan raken in de muziek, er helemaal in kan opgaan. Je geniet van toch weer een staaltje vakmanschap en kunst. Het ritme voelen. Maar vooral swingen en ontroeren.’ Diepgaande vragen komen zelden op mijn pad wanneer ik aan het werk ben, maar verfrissend is het zeker. ‘Naar wat voor concert zou ik moeten gaan om je mee te krijgen?’ Ik kijk hem verbluft aan, een ietswat roze gloed op mijn wangen. Ik werd zojuist voor het eerst echt uitgevraagd. Hij is alleen iets wat te laat. ‘Dat zou je dan aan mijn vriend moeten vragen,’ stamel ik dan maar in lichtelijke paniek. Perfecte timing. Een week geleden had ik nog geen relatie. Met roodschaamte op zijn wangen, legt hij het geld op de bar en maakt dat hij wegkomt. Nooit geschoten is altijd mis.