Chapter one: furiositeit
Huizen zoeken sucks. Begrijp me niet verkeerd: huizen bezoeken is leuk en samen je plekje vinden ook, maar het eeuwige zoeken. Dan vind je eindelijk het perfecte huisje. Je belt enthousiast naar de makelaar, om te vragen wanneer we de sleutel krijgen, die je vervolgens vertelt dat het appartement al weg is. Basterds. Waarom zet je dat dan niet op je site? denk ik dan vol irritatie. ‘Zodra de mensen het contract hebben ondertekend halen we hem van de site,’ om het vervolgens alsnog twee weken te laten staan.
We zijn sinds midden mei al op zoek. In het begin passief, vanaf de zomer wat meer actief. Zo vaak afgewezen worden valt af en toe een beetje zwaar en maakt je soms zelfs een tikkeltje depressief. Ook omdat de makelaars niet altijd aanbieden wat ze beweren aan te bieden. Of hebben ze een rare constructie met huurprijs-aangeboden huis. Arnhem, bijvoorbeeld, is belachelijk duur (al is het natuurlijk niet te vergelijken met de binnenstad van Amsterdam). Ik ben huizen tegen gekomen die een kale huur van 590 euro hebben. Valt mee, zou je denken. Maar dan komen er allemaal dingen bij: 120 euro servicekosten, maar 35 vierkante meter, gedeelde badkamer enzovoort. Wie gaat er in vredesnaam 710 euro betalen voor een minieme 35 vierkante meter waarbij je ook nog eens iets moet delen. Maakt niet uit dat het maar met één persoon is, je hebt geen privacy. En geloof me, dit komt niet gering voor.
Dus, leer van mij:
- Schrijf je in bij de woningbouwvereniging zodra je 18 bent, dit scheelt in huurprijs, bemiddelingskosten en weet je dat het van kwaliteit is.
- Wees waakzaam als je een huis zoekt via een makelaar.
- Reageer snel.
- En keep your hopes up.
Don’t worry. You’ll find something. Like we did (al moesten we een fortuin inleveren voor de bemiddelingskosten, belachelijk)!
*titel verleend door mijn getalenteerde broer: Chiel van Leeuwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten