Een fantastisch ruimtereis

Interstellar
New

De wereld is aan het vergaan, zandstormen zijn een dagelijks feit en ziekte na ziekte doodt de oogst. Nog even en er zal geen leven meer mogelijk zijn op aarde.

Het enige wat de wereld geen genoeg van kan hebben, zijn boeren. Cooper (Matthew McConaughey), een ingenieur en mislukte piloot, is met zijn zoon Tom (Timothée Chalamet) en 10-jarige dochter Murph (Mackenzie Foy) zoals velen zo'n boer. Hij vindt het vreselijk. Als hij op bijzondere wijze een oude bekende tegenkomt, krijgt hij een kans aangereikt: de ruimte in. Dit is waarvoor hij opgeleid is, dit is waarvoor hij gemáákt is: vliegen en op zoek gaan naar bewoonbare planeten. Zit er bij de drie mogelijke planeten eentje die bewoonbaar is voor mensen of is de mensheid gedoemd om op plan B over te stappen? Een fantastische droom voor Cooper, er zit echter één 'maar' aan deze reis: jaren, decennia of eeuwen, het is onbekend hoelang het duurt voor hij terug zal keren.

Christopher Nolan wederom bewijst met deze film dat hij een fantastische regisseur en schrijver is. Dit ontzettend mooi in beeld gebrachte verhaal neemt je mee de ruimte in en laat het je ervaren. Matthew McConaughey maar ook Michael Caine, Jessica Chastain (volwassen Murph) en de jonge Mackenzie Foy zetten een erg goede prestatie neer als het draait om het verhaal. Anne Hathaway en Matt Damon delen echter niet mee in deze glorie. Zij doen het ook prima maar weten ons niet dieper in hun wereld te slepen of tranen bij ons op te wekken (tevens een fout van Christopher Nolan). Ook het einde is in twijfel te trekken: het is een mooi principe maar ook enigszins geforceerd. Het was waarschijnlijk beter geweest als het element van verrassing beter was nageleefd.
Visueel is Interstellar echter een fantastische film en de subtiele (en soms minder subtiele) humor van onder andere co-robot Tars (stem van Bill Irwin) is hilarisch en past perfect in de film.

Een ongekende ontdekkingsreis in de ruimte. Dé must-see van 2014. ****

Rustig, spannend, oncontroversieel en een goed geheel

The Drop

New

Een bar, een pup, gevaarlijke wijken en de maffia. The Drop is een eigenzinnig verhaal waar je geboeid naar blíjft kijken.

Bob Saginowski (Tom Hardy) is een vriendelijke, simpele jongen, sociaal niet zo sterk maar erg intelligent. Samen met zijn neef Cousin Marv (James Gandolfini) runt hij een café die acht jaar geleden is overgenomen door de Tsjechische maffia. Daardoor is het café één van de drop bars geworden: op een door de maffia gekozen avond worden in het desbetreffende café geld gedropt door cliënten om zo de geheime circulatie van de maffia rond te houden. Elke avond, week of maand wordt er een café aangewezen die dan de drop bar is. Ondertussen vindt Bob een gewonde puppy in de afvalbak van een buurtbewoonster. Na voorzichtig contact, verzorgen ze samen de pup en besluit Bob de pitbull te houden. Nadia (Noomi Rapace) investeert haar kennis van honden en helpt een handje mee. Maar zit er niet meer achter de hond dan in eerst instantie het geval was? En is de kleine overval op Marv's Bar wel zo onschuldig? Wat is de rol van de Tsjechische maffia?

Deze verfilming van short story “Animal Rescue” van Dennis Lehane (Shutter Island, Gone Baby Gone) – die tevens de screenplay schreef – zit erg goed in elkaar en bindt losse eindjes samen. Hij verbindt twee compleet andere verhalen en maakt het tot één erg goed geheel. Bovendien werpt hij een schijn op waarin je meegaat tot het einde. Bob Saginowski is een erg mooi persoon, met name omdat hij zo oncontroversieel is en erg goed in elkaar zit. Tom Hardy speelt dit perfect. Een rustige, maar boeiende spannende film. 

Enige minpuntje: beide titels zijn niet erg goed gekozen

Erg fijne film om naar te kijken. Zeker één van de beste films van het jaar door zijn oncontroversialiteit en ongecompliceerdheid. ****½

De Tweede Wereldoorlog met een flinke dosis Hollywood

Fury

New

Eén tank, vier doorgewinterde soldaten en één groentje. Fury is geen zoete koek.

Schommelend, onder de modder en alleen komt de tank – met Fury op haar kanon – het kamp binnen gereden. In haar cabine huist ze vijf soldaten, waarvan één zijn hoofd heeft verloren, afgeblazen door de SS’ers. De Amerikanen zijn doorgedrongen tot ver in Duitsland en leggen (zonder het te weten) de laatste hand aan de Tweede Wereldoorlog. De mannen in Fury zijn hun boordschutter verloren en worden in het kamp opgezadeld met een typgraag groentje. Maar bevel is bevel en vervolgen hun stoet met vier andere tanks. Norman Ellison (Logan Lerman) moet flink een lesje worden geleerd: “Ideals are peaceful, history is voilent”! Don ‘Wardaddy’ Collier (Brad Pitt) neemt hem onder zijn hoede, maar dat betekent niet dat hij hem afschermt van de oorlog. Wardaddy laat hem alles ervaren wat bij de oorlog komt kijken, en dit is niet alleen de vijand doden.

Na The Longest Day en Saving Private Ryan wordt er in weer eens een sterk en nieuw Tweede Wereldoorlogsverhaal vertelt. Nog niet eerder hadden we het leven gezien van vier mannen die hun leven in de handen (wielen) van een tank legden (pluspunt: de tank is vaak geen replica, maar het echte exemplaar!). Helaas is dit Hollywood en zit er af en toe een flinke dosis glamour overheen. Een rauwe film, met af en toe wat mooie beelden van broederschap worden afgewisseld met slechte keuzes in de regie. De film wordt besmeurt met onrealistische beelden van de doden. Bovendien is het oorlog! Er staan honderden Duitsers om je heen, je hebt geen tijd om te huilen om je verlies! Ten aanval!

We volgen de tank onder aanval van (schijnbaar) laserwapens dieper en dieper Duitsland binnen. Soldaten worden doodgeschoten, tanks worden vernietigd, lijken worden onder de wielen vermorzeld en Brad Pitts haar blijft de hele tijd perfect in model.

Ook zijn er genoeg positieve punten te benoemen: vooral Shia LaBeouf (Boyd ‘Bible’ Swan) zet een erg goede prestatie neer en trekt ons verder de oorlog in. Brad Pitt is een goede leider en Logan Lerman een goed watje. Veel shots zijn erg goed geschoten, waardoor je het idee hebt écht in die oorlog te zitten.

2014’s beste film tot nu toe als ze Hollywoods glamour laag achterwege hadden gehouden. ***½

Conceptueel en uitwerking beiden fantastisch

Her
New 

Regisseur: Spike Jonze

Cast: Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson, Amy Adams

Dear John, the Notebook, Safe Haven en nu The Best Of Me: we worden doodgeknuffeld door de romantische films die in principe in de kern hetzelfde zijn. Her is anders. Niet alleen kunnen we genieten van een nieuwe wereld (want is het in de toekomst of in een parallelle wereld?), ook ontdekken we samen met Theodore en Samantha alle nieuwigheden in hun relatie. En dit is zeker een bijzondere liefde: Samantha is namelijk een Intelligent Operating System.

Ondanks dat Theodore (Joaquin Phoenix) voor zijn beroep prachtige romantische of lieve brieven schrijft, is zijn eigen leven niet zo vol rozengeur en mannenschijn. Hij komt moeilijk over zijn scheiding van een jaar geleden en daten lukt niet echt. Hij is depressief en gaat maar weinig contacten aan. Als hij een reclame van het nieuw ontwikkelde Intelligent Operating System (IOS) ziet, besluit hij deze sociale uitweg een kans te geven.

Het klikt meteen tussen de charmante, grappige en hyper intelligente Samantha (stem van Scarlett Johansson) en Theodore. Langzaamaan groeien ze steeds dichter naar elkaar toe en ontwikkelt Samantha gevoelens (zowel positieve als negatieve) die niet voorgeprogrammeerd zijn. Ze blijken een heerlijk duo te zijn, maar hoe ver kan zo’n mens – IOS relatie gaan?

Conceptueel is dit een fantastische film, en nog beter, de uitwerking is ook geweldig. Dit is nogal een prestatie, want uit de filmgeschiedenis blijkt dat een goed concept én een goede uitwerking nog behoorlijk lastig is. En niet alleen dit is erg goed gedaan, ook de art departement heeft flink uitgepakt waardoor het een erg bijzondere en fijne sfeer heeft: vroeger verweven met nu en het heden, technologische vooruitgangen en aparte kunst. 

De cinematografie en montage geeft een bepaalde subtiliteit mee dat de sfeer bepaalt en erg fijn is. Van flakkerende gordijnen tot stoom uit een putdeksel: in combinatie met setting en muziek geven deze beide shots een subtiele - en sneue - setting. En deze beelden niet alleen.

De Oscar zeker waard ****.

Recensent: Maaike van Leeuwen

Geheimen, onderliggende plotten, en gedaantewisselingen

Twin Peaks: Fire Walk With Me

Film lesson

Twin Peaks: Fire Walk With Me is geen film voor kijkers die duidelijkheid willen in de eerste zit en is zeker geen film voor kijkers die onbekend zijn met de serie.

Laura Palmer (Sherl Lee) is een jonge vrouw die jongleert met geheimen. Niet alleen heeft ze meerdere vriendjes en een drugsprobleempje, ook kampt ze met een schimmig verleden en een angstaanjagend heden. Regelmatig komt er een man Laura’s nachtmerries bezoeken en lijken deze tot leven te komen. ‘A man from another place’ die in haar visioenen voorkomt, sprekend met een rare tong, laat haar raadsels zien en vertelt vreemde verhalen om haar doem te voorspellen. Zelfs in haar eigen huis lijkt ze niet meer veilig, bang voor haar huiveringwekkende vader (Leland Palmer door Ray Wise).

Zonder de serie van de prequel, is dit een haast onbegrijpelijke film. De mensen waarmee Laura in contact komt, zijn soms vluchtig en daardoor in de ogen van een onbekende lukraak en misschien wel overbodig. Voor de bekende kijker is dit echter een logische ontmoeting, of in ieder geval lijkt het niet zomaar te zijn. David Lynch (regisseur en schrijver) heeft hier dan vast ook een uitgedachte plot voor, die bij veel mensen aan hun voorbij gaan.

Vooral de montage heeft een grote rol in deze film. Beelden worden bij elkaar gebracht die oorspronkelijk niet bij elkaar horen en geven daardoor mooie associaties op. Daarnaast wordt hierdoor de sfeer erg goed bepaald waardoor je een extra huiveringwekkend gevoel krijgt. Zelfs vijfentwintig jaar later krijg je nog een rilling over je rug, erg knap voor een gedateerde film.

Na een tweede keer (en wellicht een derde, vierde, enzovoort keer) worden alle onderliggende gedachtes waarschijnlijk allemaal wat duidelijker. Voor nu blijft het een raadsel.

Een must-see voor alle Twin Peaks fans: deze mysterieuze film is absoluut een goede.

A Cinema ghost story

Short story
New

Soms, als ik in de bioscoop aan het werk ben, heb ik het idee dat ik door iemand achtervolgd wordt. Ik hoor gerinkel van sleutels, het gekraak van de vloer, maar als ik achterom kijk, loop er nooit iemand achter me.

Men beweert dat het spookt in de achterzalen. 's Avonds, als alle gasten al naar huis zijn, loop ik door de verlaten zalen, door de pikdonkere cabines. Niemand, behalve ik en mijn baas zijn nog in het gebouw, en die is beneden, ver van mij vandaan.

De trap kraakt onder mijn voetstappen, het licht van de drankkast flikkert en gaat uit. Daar is het weer: het gerinkel van sleutels. Het is dichterbij.
Met een zucht kom ik tot stilstand. Op het geroezemoes van buiten na, is alles muisstil.

Dan besef ik dat de sleutels van de bar al die tijd in mijn kontzak zaten.

Foto: Tristan Vink

Fantastisch, spannend en psychotisch. "What are you thinking, Amy?"

Gone Girl

New

“I picture opening her skull, unspooling her brain and sifting through it[… ] What are you thinking Amy?” Waar denk je aan, Amy? Is je man een ontvoerder? Een verkrachter? Een moordenaar?

Nick Dunne komt op zijn vijfde jubileum thuis naar een woonkamer die op z’n kop staat, een keuken met bloedspetters en een verdwenen vrouw. Waar is Amy?

Nick weet niet hoe hij zich moet gedragen. Is hij stiekem blij dat ze weg is? Hij is akelig vriendelijk en afstandelijk in deze tijden van angst. En welke rol speelt de speurtocht die Amy elk jubileum uitstippelt? Is Nick wel zo onschuldig?

Dit is een verhaal waar je het liefst zo min mogelijk van te voren over wil weten. Want hoe minder je weet, hoe fantastischer, spannender en psychotischer het wordt. In deze thriller word je bij de hand genomen en geleid door een psychologisch spel van een mislukt huwelijk. Op elk moment vraag je je af wat er nu gaat gebeuren. Op elk moment vraag je je af wat de volgende stap is.

We nemen een duik in het verre van perfecte huwelijk van Amy en Nick Dunne (Rosamund Pike, Ben Affleck) en de rol van Nick’s relatie met zijn tweelingzus Margo (Carrie Coon). Langzaam, maar op een goed tempo leren we Nick’s ware aard, Amy’s waarheid en Margo’s onschuld(?) kennen. “What are you thinking, Amy?”

De muziek (Trent Reznor) vult het verhaal fantastisch goed aan en geeft je nog eens een extra beklemmend gevoel. Wat moet ik nu van je denken, Nick? Naast dit verhaal is het ook een aanval op de media. In deze film zie je erg goed wat de invloed van de media is, hoe ze hun klauwen in een verhaal kunnen zetten en alles verdraaien tot ze een sappig verhaal hebben, waarin Nick het absolute monster is.

Het enige minpuntje aan deze productie van topper David Fincher (Se7en, Fight Club) is, is dat Rosamund Pike’s voice over af en toe niet erg fijn is om naar te luisteren.

Vooral Rosamund Pike heeft haar rol erg goed neergezet, maar ook zeker Ben Affleck doet het erg goed. Complimenten ook naar Tyler Perry en vooral Neil Patrick Harris, die een erg bizarre rol heeft maar die uitermate goed uitvoert.

Een fantastisch – en een tikkeltje absurd – verhaal met een paar erg goede plottwists. Absoluut geen doorsnee thriller (complimenten aan de schrijver van zowel het boek als de screenplay: Gillian Flynn). Eén van de beste films van 2014 tot nu toe. ****½