Onderdrukkende airmarshals en onvindbare moordenaars

Non-Stop

New

2014* begint goed. Na Her en Lone Survivor brengt het ons Non-Stop, een heerlijke onvoorspelbare thriller met Liam Neeson. 

Hij speelt een airmarshal die in het vliegtuig naar Londen een appje krijg van een passagier. Op een gesloten netwerk. Waar niemand bij hoort te komen. Deze indringer dreigt elke twintig minuten iemand te vermoorden tenzij er 1.5 miljoen dollar wordt betaald. Bill Marks (Neeson) doet er alles aan om de dader te vinden, want we weten allemaal: Amerika “doesn’t negotiate with criminals”. Maar met alle gevolgen van dien. Vindt hij op tijd de bedreiger? Hoeveel doden zullen er vallen tot ze door hebben dat deze man/vrouw onvindbaar is? Dit zijn de vragen waar je de hele film aan denkt. Maar vooral: heb ik de moordenaar al gezien?**

Zoals ik al zei heb je tijdens de gehele film geen flauw idee wie de dader is, de dader kan iedereen zijn. Elke keer denk je het te weten, en dan blijkt het weer niet zo te zijn. Liam Neeson is helemaal in zijn element in deze film en heeft gelukkig hier en daar wel wat originele karakter trekjes. Je denkt heerlijk met hem mee, maar hoeft je brein niet al te hard laten kraken. Dit is zo’n film die zich langzaam voor je uitvouwt en die je lekker over je heen kan laten komen. Hints naar de dader zijn ver te zoeken. Bill Marks wordt in zijn zoektocht bijgestaan door passagier Jen Summers (Julianne Moore); een, naar mijn mening, vergezochte rol in dit verhaal. Jen is de enige die de airmarshal vertrouwd (en visa versa) en staat hem bij in de zoektocht waar ze eigenlijk niets mee te maken heeft. Jen voegt wat sympathie aan het verhaal (en vooral aan Marks) en heeft daarmee haar enige rol vervuld. Een leuke, maar wel een beetje overbodige, toevoeging.

Het valt niet meer om airmarshal Marks te zijn. Niemand is te vertrouwen, en niemand vertrouwd hem.

  

Excellent: ***¾

* Nederlandse release datum was in 2014

**  Ja 

Heerlijke tactieken en ontbrekende charisma

300: Rise of an Empire
New

300 is terug van weggeweest! En ja ja, ik moet bekennen – haast uniek in de sequel wereld – Rise of an Empire had een beter verhaal dan nummer 1. Betere tactieken en heerlijk onvoorspelbaar (behalve het einde uiteraard). En bloed. Heel veel onwerkelijk bloed!

De Grieken lopen in gevaar. Zoals in het eerste deel bedreigen de Perzen deze mediterranen en niet voor niets. Tot op de puntjes wordt uitgelegd waarom Themistocles (Sullivan Stapleton) aan het hoofd staat van de Griekse vloot, waarom Xerxes de gouden reus Xerxes is en waarom de Perzen zinnen op wraak. Maar waar de Spartaan King Leonidas (de befaamde rol van Gerard Butler) 300 man meeneemt, roept Themistocles alle mannen die hij kan vinden op. Het verhaal loopt parallel aan die van King Leonidas, maar gaat door waar de eerste eindigt. Echter staat de beeldschone en dodelijke Artemisia (Eva Green) aan het hoofd van de Perzische vloot. Dat kan niet goed gaan. Themistocles heeft een paar trucjes in petto en maakt daardoor mooie film en heerlijke vechtscene’s.

Het enige wat je mist – en daardoor de film veel karakter verliest – is het charisma van leider Themistocles. Want waar je zit te genieten in één van “THIS IS SPARTA” moeten je het hier doen met een magere “Better we show them, we chose to die on our feet, rather than live on our knees!” Hmm...... Oh, en Sullivan Stapleton heeft niet altijd echt een pretty face. (Overigens Xerxes in het echt wel: Rodrigo Santoro)

Al mag ik als vrouw wel genieten van de vervaarlijke pakken die Eva Green aan heeft, de terugkeer van Queen Gorgo (Lena Headey) en de gespierde lichamen! 

***

Overigens stoorde ik me er ook een beetje aan dat Artemisia bijna niets deed in de beslissende battle. Hadden jullie dat ook?

Bye bye Ocean’s Eleven in de Tweede Wereldoorlog en verdwaalde kunststukken

The Monuments Men 

New

Wees gewaarschuwd: dit is geen Ocean’s Eleven in de Tweede Wereld Oorlog. Je wordt door de trailer en in het begin lekker gemaakt met deze waanzinnige cast, maar halverwege kakt deze Ocean’s Eleven-feeling in.

The Monuments Men zijn een team van curators, museumdirecteuren en kusthistorici die de door nazi's gestolen kunstvoorwerpen moeten terug zien te krijgen. Ze krijgen een korte legertraining en worden dan het veld ingestuurd. Ieder lid heeft een juweeltje in gedachten die ze terug willen en gaan met dit doel op pad. Doordat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, maakt dit verhaal nog steeds waardevol, maar doordat je die O.E.-feeling hebt, valt hij tegen. Weinig grapjes, niet veel van die heerlijke genialiteit en alleen hier en daar wat grappige/stomme dingen.

Ik denk dat ze het verhaal in zijn waarde wilden laten en de dingen waar ze een grappige twist aan konden geven ook hebben gegeven. Daardoor maakt dit nog steeds een leuke film, maar om thuis lekker op de bank voor je eigen tv te kijken, niet per se op het grote scherm.

*** voor George Clooney, Matt Damon, John Goodman, Bill Murray, Jean Dujardin en Dimitri Leonidas.

"Achter het witte doek" in progress

Longread: Bioscoopbezoek
Schoolopdracht

Aankomende drie weken zal ik voor mijn opleiding Journalistiek een artikel schrijven over het bioscoopbezoek in Nederland over de afgelopen paar jaar. Want is het gestegen of gedaald? Wat is de invloed van downloaden, streamen en de crisis? Is er een genre films die vaker zijn bezocht dan eerst? Wat zal de toekomst voor ons brengen?
Hierbij een uiteenzetting wat de bedoeling is en wat het zal worden.

Doelgroep
Dit artikel is geschreven voor (uiteraard) iedereen die het lezen wil. Dit zijn denk ik vooral de mensen die interesse hebben in bioscopen en de ontwikkeling ervan. Ik verwacht daarom ook dat vooral collega's en andere bioscoopmedewerkers dit zullen lezen. De bedoeling is een inzicht te krijgen hoe we het in de toekomst kunnen verwachten met de drukte. En bovendien leuke verhalen over het hoe en wat in de bioscoop!

Eerste zin
"Vroeger werkten we duizend mensen op een avond weg. Nu zweten we al als er een rij tot aan de deur staat."

Eerste alinea
Vreemd eigenlijk dat mijn leraren willen dat ik al een eerste alinea schrijf, want hebben we niet altijd geleerd de inleiding als laatste te schrijven? Daarom houd ik het zowel voor jullie, voor hen en voor mezelf een verrassing. (Waarschijnlijk wordt het een verhaaltje over mij in de bioscoop)

Kop
Een twijfel is nog aanwezig, maar ik zit te denken aan: Het grote scherm. Of: Achter het witte doek.

Tussenkoppen (subvragen)
1. Waarom geld uitgeven als het gratis kan
2. Weggegooid geld?
3. Nederlandse zwijmelvrouwen en Marvel-nerds
4. Voor later

Plan van Aanpak
In mijn geval heb ik aardig genoeg aan cijfers, dus zal ik erg veel in de theorie duiken de komende weken. Informatie verzamelen en structureren. Daarna een mooi verhaal ervan maken.

Bronnen
Ik ben al begonnen met een enquête, bron no.1. Daarnaast weet ik veel informatie te vinden van de site Filmonderzoek en zal ik kijken naar de Bioscoopmonitor en de cijfers van CBS.

Ik hoop dat jullie net zo veel van mijn artikel gaan genieten als ik.

(B)romance en ongecompliceerdheid

That Awkward Moment

New

Het is tegenwoordig best moeilijk een goede en leuke romantische komedie te maken die zowel voor mannen als vrouwen leuk is. En geloof me, That Awkward Moment is daar in geslaagd!Want niet alleen kunnen de vrouwen zwijmelen door de romantiek (en de body van Zac Efron en Michael B. Jordan), ook zit er een heerlijke portie bromance in.

De film gaat over een pact die drie beste vrienden sluiten nadat een van hen wordt gedumpt: zo lang mogelijk geen serieuze relaties meer. Uiteraard blijft de afspraak niet lang stand houden maar doen ze alle drie hardnekkig hun best dit te verbergen.

Het verhaal zit boordevol grappige en awkward moments, maar de titel slaat op het punt in je relatie wanneer de “So..?”-vraag komt: “So... where is this going?”

Heerlijk ongecompliceerd (al vraag ik me echt af of het realistisch is dat mannen zo met vrouwen omgaan), hilarische grappen en heerlijke (b)romance.

Ga lekker achterover en geniet! ***½

Een goed uitgewerkt concept en heerlijke ongekende romantiek

Her

New

Hij was zeker een Oscar waard, dat zal ik je zeggen. Deze romantische film speelt met een concept dat niet alleen goed is, ook is het zeer goed uitgewerkt! Naar mijn mening is dat bijzonder tegenwoordig: een goed verhaal met een fantastisch concept. Want je concept kan dan zo ontzettend gaaf zijn, zonder goede uitwerking valt zo'n film of boek altijd weer tegen.

De film speelt zich af in de nabije toekomst (of is het een parallel universum?) in een tijd van mini telefoons, oordoplaptops en spraakgeneraterende mobiels. Een eenzame schrijver van Beautiful Handwritten Letters(.com) koopt een OS, een Operating System, die geheel is aangepast aan zijn of haar gebruiker. De twee schijnen perfect op elkaar aan te sluiten en naar mate Samantha (de OS heeft haarzelf een naam toegekend, en de stem van Scarlett Johansson) meer over Theodore (Joaquin Phoenix) en gevoelens leert, hoe meer ze voor elkaar vallen. Een ongekende liefde.

De liefde is zo perfect en zo echt – inclusief seks en ruzies - dat je niet meer beseft dat Samantha geen persoon is, ook al wordt je er telkens aan herinnert.

Je stapt een wereld binnen waar je al snel op je gemak voelt, zij voelen zich dat immers ook. Het mooie is dan ook de setting: mensen die er precies zo uitzagen als twintig jaar geleden, maar ook kleding van nu. De nieuwe kunst gecombineerd met het oude. De oude gadgets gecombineerd met het nieuwe. Bovendien geven de shots zoveel subtiliteit weer, dat het niet uitmaakt dat je op dat moment naar een fladderend stof zit te kijken, het geeft precies het goede gevoel mee.

Niet alleen de romantiek en het nieuwe concept maken dit een goede film (al waren ze hier al aardig goed mee op weg) ook de subtiliteit, de groei, het nieuwe verweven met het oude geven je een heerlijk gevoel. ****½