De eenzame popcornkorrel en de afvalachterlaters

Daar ga ik dan: porto op de heup, zwarte blouse aan, bezem in één hand en vegertje in de ander. De mensen lopen de zaal uit.  Ik zet een vriendelijke glimlach op en wens iedereen gedag en een prettige avond toe. Een enkeling blijft staan om te vertellen hoe de film was. Ik merk dat de mensen op hun hoede zijn door mij: snel nemen ze hun afval mee, die ze eigenlijk van plan waren te laten liggen. En overal ligt popcorn op de grond. Ik stel me iemand voor die steeds sneller en sneller gulzig popcorn in z’n mond stopt tijdens een spannende film. Daar gaat weer een hand terwijl een eenzame volwassen maiskorrel zich uit zijn grip bevrijdt en toevlucht zoekt eerst op de stoel en vervolgens op de vloer. Het is begrijpelijk en dus niet zo erg dat ik de bezem langs de stoelen moet halen. Maar de afvalachterlaters zijn buitengewoon asociaal. Ben ik nou zo netjes opgevoed dat ik het gewoon meeneem als ik vertrek? Het lijkt me dat dit gedrag vanaf je eerste schooldag met de paplepel is ingegoten. Het is toch ook logisch? Ik heb het voedsel gekocht, ik maak de troep, dus ik ruim het ook weer op. En het erge is, is dat het niet gering gebeurd. Nee, hooguit tien mensen in een volle zaal namen hun rotzooi mee. Als er een medewerker staat misschien zelfs twintig. Het klopt, het is mijn baan om dat op te ruimen. Maar dan ben je nog steeds een ass om het te laten liggen.

Shacking. De kronieken van een samenwoonster-to-be*

Chapter one: furiositeit

Huizen zoeken sucks. Begrijp me niet verkeerd: huizen bezoeken is leuk en samen je plekje vinden ook, maar het eeuwige zoeken. Dan vind je eindelijk het perfecte huisje. Je belt enthousiast naar de makelaar, om te vragen wanneer we de sleutel krijgen, die je vervolgens vertelt dat het appartement al weg is. Basterds. Waarom zet je dat dan niet op je site? denk ik dan vol irritatie. ‘Zodra de mensen het contract hebben ondertekend halen we hem van de site,’ om het vervolgens alsnog twee weken te laten staan. 

We zijn sinds midden mei al op zoek. In het begin passief, vanaf de zomer wat meer actief. Zo vaak afgewezen worden valt af en toe een beetje zwaar en maakt je soms zelfs een tikkeltje depressief. Ook omdat de makelaars niet altijd aanbieden wat ze beweren aan te bieden. Of hebben ze een rare constructie met huurprijs-aangeboden huis. Arnhem, bijvoorbeeld, is belachelijk duur (al is het natuurlijk niet te vergelijken met de binnenstad van Amsterdam). Ik ben huizen tegen gekomen die een kale huur van 590 euro hebben. Valt mee, zou je denken. Maar dan komen er allemaal dingen bij: 120 euro servicekosten, maar 35 vierkante meter, gedeelde badkamer enzovoort. Wie gaat er in vredesnaam 710 euro betalen voor een minieme 35 vierkante meter waarbij je ook nog eens iets moet delen. Maakt niet uit dat het maar met één persoon is, je hebt geen privacy. En geloof me, dit komt niet gering voor. 

Dus, leer van mij: 

• Schrijf je in bij de woningbouwvereniging zodra je 18 bent, dit scheelt in huurprijs, bemiddelingskosten en weet je dat het van kwaliteit is. 
• Wees waakzaam als je een huis zoekt via een makelaar. 
• Reageer snel. 
• En keep your hopes up.

Don’t worry. You’ll find something. Like we did (al moesten we een fortuin inleveren voor de bemiddelingskosten, belachelijk)!

*titel verleend door mijn getalenteerde broer: Chiel van Leeuwen

Bijzonder tafereel

14/07/2012
Werken in de bioscoop heeft zo zijn saaie momenten, maar als de mensen massaal een filmpje komen pakken, wordt het leuk. Voor mij staat een lange blonde jongen van midden twintig. Hij friemelt verlegen aan zijn shirt en vraagt om een flesje cola. Dit is niet de eerste keer dat ik hem voorbij heb zien komen. Nog geen vijf minuten geleden stond hij aan deze zelfde bar en vroeg om een popcorn. Opvallend is het niet, mensen komen wel vaker terug. Vaak omdat ze toch nog iets willen drinken of heel zondig toch maar een zak m&m’s bij mij bestellen terwijl ze ‘eigenlijk hadden moeten sporten vanavond’. ‘Leuke oorbellen,’ complimenteert hij mij. Mijn hand schiet onbewust naar mijn oor en ik glimlach. O ja, de “I love music”-oorbellen. ‘Wat vind je zo leuk aan muziek?’ Ik blaas hoorbaar uit. Waarom vind je muziek leuk? Is dat niet iets dat ieder mens anders ervaart en waarvan ieder mens geniet op zijn eigen manier? ‘Ik denk omdat je jezelf helemaal kwijt kan raken in de muziek, er helemaal in kan opgaan. Je geniet van toch weer een staaltje vakmanschap en kunst. Het ritme voelen. Maar vooral swingen en ontroeren.’ Diepgaande vragen komen zelden op mijn pad wanneer ik aan het werk ben, maar verfrissend is het zeker. ‘Naar wat voor concert zou ik moeten gaan om je mee te krijgen?’ Ik kijk hem verbluft aan, een ietswat roze gloed op mijn wangen. Ik werd zojuist voor het eerst echt uitgevraagd. Hij is alleen iets wat te laat. ‘Dat zou je dan aan mijn vriend moeten vragen,’ stamel ik dan maar in lichtelijke paniek. Perfecte timing. Een week geleden had ik nog geen relatie. Met roodschaamte op zijn wangen, legt hij het geld op de bar en maakt dat hij wegkomt. Nooit geschoten is altijd mis.