Slaven en fel brandende sterren

12 Years a Slave

New

Regisseur Steve McQueen is geniaal. Niet alleen het verhaal is erg goed (ontleend aan het gelijknamige boek, een waargebeurd verhaal), filmisch is het zeer goed gedaan. 

Solomon Northup is een gewaardeerde violist en vrij man. Tot hij een nacht dronken wordt gevoerd en de volgende ochtend aan kettingen wakker wordt. Het feit dat hij een vrij man is, wordt er direct met stok en knuppel uitgeslagen: hij is een ontsnapte slaaf uit Georgia. Hij leert direct dat onderdanigheid loont maar dat hij niet volledig over zich heen moet laten lopen. Met deze wijsheid gaat hij van de ene naar de andere eigenaar zonder extreem veel zweepslagen te incasseren en palmt hij ze in met zijn viool.

Het is een film die niet alleen over slavernij gaat, maar ook een verhaal over overleven, werken, jaloezie, intelligentie en onrecht.

Opvallend is, is dat de “minder fel brandende sterren” de grote sterren hier verblinden. Benedict Cumberbatch en vooral Brad Pitt  laten het een beetje hangen, terwijl Chiwetel Ejiofor (Solomon) en Lupita Nyong'o (Patsey, Solomons medeslaaf) veel beter werk leveren. Sterker nog, Brad Pitt voelt nep aan. Echter doet Michael Fassbender als plantage-eigenaar Edwin Epps het wel erg goed en is de nominatie voor Actor in Supporting Roll zeker verdient. 

Maar wat deze film zo briljant maakt zijn de lange shots. De shots waarin niets gebeurt en zoveel vertellen. Chiwetel Ejiofor maakt de film steengoed, Steve McQueen maakt hem briljant en prachtig mooi.  

Een zeer goed begin van het jaar, een Oscar overwinning waard ****

Waarom Chiwetel Eijofor nu precies rennend op de poster staat, is me een beetje onduidelijk.

Now in English

Hunt For Clear And Present Patriot Games

Jack Ryan trilogie
Film les #35 en #36

Als je een actiefilm kijkt uit de vorige eeuw moet je in je achterhoofd houden dat het niet alleen vuur, explosies en blote vuisten is. Ze zijn langzamer. Maar daarentegen zit er wel echt een verhaal en analyse in die soms ver te bekennen zijn in de films van nu (zoals de recentelijk verschenen Jack Ryan: Shadow Recruit). Jack Ryan is zelf analist bij de  CIA en bewijst dat zijn leven meer dan alleen analyse is. En toch doet Harrison Ford hem in Patriot Games en Clear And Present Danger overkomen als een saaie analist. Wat dat betreft doet zijn voorganger Alec Baldwin in Hunt For Red October het beter. Hij weet nog enige charme en plezier in zijn werk te gooien. Niet alleen door Baldwins (toen nog aanwezige) good looks en charme maar vooral vanwege de duidelijkheid van het verhaal maakt Red October beter dan Clear And Present Danger (Patriot Games is geen filmles en laat ik dus buiten beschouwing). Dit betekent niet natuurlijk dat het clichématige en voorspellend is, maar vooral dat er een vraagstuk in blijft spelen: een al dan niet gestoorde Rus heeft een onderzeeër gestolen die vrijwel geluidloos is. En hij is onderweg naar Amerika. Maar wat is hij van plan? Analist Ryan schiet te hulp! Bij CaPR had ik echter het idee dat er dingen aan het verhaal zijn toegevoegd. Want niet alleen moet Ryan een illegale drugskartel die wortels heeft in de US government in elkaar vegen, ook gaat deze en gene onnodig dood en wordt er juist gedaan wat de President had verboden in het overenthousiasme de strijd met het kartel aan te gaan. Na veel lof voor CaPD viel hij een beetje tegen, maar met slag en sloot kijken ze beiden lekker weg.
Patriot Games was eigenlijk een ander genre en zat Ryan meer in het angstzweet dan in de echte hersenkrakers. Maar wat je van binnenuit helemaal opvreet en waar je de hele film aan denkt is toch wel: gaat Sean Bean dood?

Hunt For Red October **** (mede dankzij Sean Connery in een geweldige rol als semi badguy).
Patriot Games ***.
Clear And Present Danger ***1/2.

Bioscopen onder de loep

Ik ga komende weken een kijkje nemen in de wereld van de bioscopen in Nederland, want hoe gaat het er nou echt mee? Is het terecht dat wij, medewerkers van JT Arnhem, zeuren over het bezoekers aantal of gaat het eigenlijk best goed? Ik ga hierbij een blik werpen op het verleden én de toekomst.

Deze vragen zullen mij moeten helpen met de vraag: Hoe is de ontwikkeling van het bioscoopbezoek (van de afgelopen 10 jaar)?

Wat is de invloed van netflix, streamen en downloaden?
Wat is de invloed van de crisis?
Is er een genre films die vaker zijn bezocht dan eerst?
Wat zal de toekomst de bioscoop wereld brengen?

Ik ben tot stand gekomen tot deze vragen met vooral hulp van Kees Smitshoek, maar ook enige hulp van Benthe Siemens en Daniël Beltman.

Ik ben nieuwsgierig!