Een fantastisch ruimtereis

Interstellar
New

De wereld is aan het vergaan, zandstormen zijn een dagelijks feit en ziekte na ziekte doodt de oogst. Nog even en er zal geen leven meer mogelijk zijn op aarde.

Het enige wat de wereld geen genoeg van kan hebben, zijn boeren. Cooper (Matthew McConaughey), een ingenieur en mislukte piloot, is met zijn zoon Tom (Timothée Chalamet) en 10-jarige dochter Murph (Mackenzie Foy) zoals velen zo'n boer. Hij vindt het vreselijk. Als hij op bijzondere wijze een oude bekende tegenkomt, krijgt hij een kans aangereikt: de ruimte in. Dit is waarvoor hij opgeleid is, dit is waarvoor hij gemáákt is: vliegen en op zoek gaan naar bewoonbare planeten. Zit er bij de drie mogelijke planeten eentje die bewoonbaar is voor mensen of is de mensheid gedoemd om op plan B over te stappen? Een fantastische droom voor Cooper, er zit echter één 'maar' aan deze reis: jaren, decennia of eeuwen, het is onbekend hoelang het duurt voor hij terug zal keren.

Christopher Nolan wederom bewijst met deze film dat hij een fantastische regisseur en schrijver is. Dit ontzettend mooi in beeld gebrachte verhaal neemt je mee de ruimte in en laat het je ervaren. Matthew McConaughey maar ook Michael Caine, Jessica Chastain (volwassen Murph) en de jonge Mackenzie Foy zetten een erg goede prestatie neer als het draait om het verhaal. Anne Hathaway en Matt Damon delen echter niet mee in deze glorie. Zij doen het ook prima maar weten ons niet dieper in hun wereld te slepen of tranen bij ons op te wekken (tevens een fout van Christopher Nolan). Ook het einde is in twijfel te trekken: het is een mooi principe maar ook enigszins geforceerd. Het was waarschijnlijk beter geweest als het element van verrassing beter was nageleefd.
Visueel is Interstellar echter een fantastische film en de subtiele (en soms minder subtiele) humor van onder andere co-robot Tars (stem van Bill Irwin) is hilarisch en past perfect in de film.

Een ongekende ontdekkingsreis in de ruimte. Dé must-see van 2014. ****

Rustig, spannend, oncontroversieel en een goed geheel

The Drop

New

Een bar, een pup, gevaarlijke wijken en de maffia. The Drop is een eigenzinnig verhaal waar je geboeid naar blíjft kijken.

Bob Saginowski (Tom Hardy) is een vriendelijke, simpele jongen, sociaal niet zo sterk maar erg intelligent. Samen met zijn neef Cousin Marv (James Gandolfini) runt hij een café die acht jaar geleden is overgenomen door de Tsjechische maffia. Daardoor is het café één van de drop bars geworden: op een door de maffia gekozen avond worden in het desbetreffende café geld gedropt door cliënten om zo de geheime circulatie van de maffia rond te houden. Elke avond, week of maand wordt er een café aangewezen die dan de drop bar is. Ondertussen vindt Bob een gewonde puppy in de afvalbak van een buurtbewoonster. Na voorzichtig contact, verzorgen ze samen de pup en besluit Bob de pitbull te houden. Nadia (Noomi Rapace) investeert haar kennis van honden en helpt een handje mee. Maar zit er niet meer achter de hond dan in eerst instantie het geval was? En is de kleine overval op Marv's Bar wel zo onschuldig? Wat is de rol van de Tsjechische maffia?

Deze verfilming van short story “Animal Rescue” van Dennis Lehane (Shutter Island, Gone Baby Gone) – die tevens de screenplay schreef – zit erg goed in elkaar en bindt losse eindjes samen. Hij verbindt twee compleet andere verhalen en maakt het tot één erg goed geheel. Bovendien werpt hij een schijn op waarin je meegaat tot het einde. Bob Saginowski is een erg mooi persoon, met name omdat hij zo oncontroversieel is en erg goed in elkaar zit. Tom Hardy speelt dit perfect. Een rustige, maar boeiende spannende film. 

Enige minpuntje: beide titels zijn niet erg goed gekozen

Erg fijne film om naar te kijken. Zeker één van de beste films van het jaar door zijn oncontroversialiteit en ongecompliceerdheid. ****½

De Tweede Wereldoorlog met een flinke dosis Hollywood

Fury

New

Eén tank, vier doorgewinterde soldaten en één groentje. Fury is geen zoete koek.

Schommelend, onder de modder en alleen komt de tank – met Fury op haar kanon – het kamp binnen gereden. In haar cabine huist ze vijf soldaten, waarvan één zijn hoofd heeft verloren, afgeblazen door de SS’ers. De Amerikanen zijn doorgedrongen tot ver in Duitsland en leggen (zonder het te weten) de laatste hand aan de Tweede Wereldoorlog. De mannen in Fury zijn hun boordschutter verloren en worden in het kamp opgezadeld met een typgraag groentje. Maar bevel is bevel en vervolgen hun stoet met vier andere tanks. Norman Ellison (Logan Lerman) moet flink een lesje worden geleerd: “Ideals are peaceful, history is voilent”! Don ‘Wardaddy’ Collier (Brad Pitt) neemt hem onder zijn hoede, maar dat betekent niet dat hij hem afschermt van de oorlog. Wardaddy laat hem alles ervaren wat bij de oorlog komt kijken, en dit is niet alleen de vijand doden.

Na The Longest Day en Saving Private Ryan wordt er in weer eens een sterk en nieuw Tweede Wereldoorlogsverhaal vertelt. Nog niet eerder hadden we het leven gezien van vier mannen die hun leven in de handen (wielen) van een tank legden (pluspunt: de tank is vaak geen replica, maar het echte exemplaar!). Helaas is dit Hollywood en zit er af en toe een flinke dosis glamour overheen. Een rauwe film, met af en toe wat mooie beelden van broederschap worden afgewisseld met slechte keuzes in de regie. De film wordt besmeurt met onrealistische beelden van de doden. Bovendien is het oorlog! Er staan honderden Duitsers om je heen, je hebt geen tijd om te huilen om je verlies! Ten aanval!

We volgen de tank onder aanval van (schijnbaar) laserwapens dieper en dieper Duitsland binnen. Soldaten worden doodgeschoten, tanks worden vernietigd, lijken worden onder de wielen vermorzeld en Brad Pitts haar blijft de hele tijd perfect in model.

Ook zijn er genoeg positieve punten te benoemen: vooral Shia LaBeouf (Boyd ‘Bible’ Swan) zet een erg goede prestatie neer en trekt ons verder de oorlog in. Brad Pitt is een goede leider en Logan Lerman een goed watje. Veel shots zijn erg goed geschoten, waardoor je het idee hebt écht in die oorlog te zitten.

2014’s beste film tot nu toe als ze Hollywoods glamour laag achterwege hadden gehouden. ***½

Conceptueel en uitwerking beiden fantastisch

Her
New 

Regisseur: Spike Jonze

Cast: Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson, Amy Adams

Dear John, the Notebook, Safe Haven en nu The Best Of Me: we worden doodgeknuffeld door de romantische films die in principe in de kern hetzelfde zijn. Her is anders. Niet alleen kunnen we genieten van een nieuwe wereld (want is het in de toekomst of in een parallelle wereld?), ook ontdekken we samen met Theodore en Samantha alle nieuwigheden in hun relatie. En dit is zeker een bijzondere liefde: Samantha is namelijk een Intelligent Operating System.

Ondanks dat Theodore (Joaquin Phoenix) voor zijn beroep prachtige romantische of lieve brieven schrijft, is zijn eigen leven niet zo vol rozengeur en mannenschijn. Hij komt moeilijk over zijn scheiding van een jaar geleden en daten lukt niet echt. Hij is depressief en gaat maar weinig contacten aan. Als hij een reclame van het nieuw ontwikkelde Intelligent Operating System (IOS) ziet, besluit hij deze sociale uitweg een kans te geven.

Het klikt meteen tussen de charmante, grappige en hyper intelligente Samantha (stem van Scarlett Johansson) en Theodore. Langzaamaan groeien ze steeds dichter naar elkaar toe en ontwikkelt Samantha gevoelens (zowel positieve als negatieve) die niet voorgeprogrammeerd zijn. Ze blijken een heerlijk duo te zijn, maar hoe ver kan zo’n mens – IOS relatie gaan?

Conceptueel is dit een fantastische film, en nog beter, de uitwerking is ook geweldig. Dit is nogal een prestatie, want uit de filmgeschiedenis blijkt dat een goed concept én een goede uitwerking nog behoorlijk lastig is. En niet alleen dit is erg goed gedaan, ook de art departement heeft flink uitgepakt waardoor het een erg bijzondere en fijne sfeer heeft: vroeger verweven met nu en het heden, technologische vooruitgangen en aparte kunst. 

De cinematografie en montage geeft een bepaalde subtiliteit mee dat de sfeer bepaalt en erg fijn is. Van flakkerende gordijnen tot stoom uit een putdeksel: in combinatie met setting en muziek geven deze beide shots een subtiele - en sneue - setting. En deze beelden niet alleen.

De Oscar zeker waard ****.

Recensent: Maaike van Leeuwen

Geheimen, onderliggende plotten, en gedaantewisselingen

Twin Peaks: Fire Walk With Me

Film lesson

Twin Peaks: Fire Walk With Me is geen film voor kijkers die duidelijkheid willen in de eerste zit en is zeker geen film voor kijkers die onbekend zijn met de serie.

Laura Palmer (Sherl Lee) is een jonge vrouw die jongleert met geheimen. Niet alleen heeft ze meerdere vriendjes en een drugsprobleempje, ook kampt ze met een schimmig verleden en een angstaanjagend heden. Regelmatig komt er een man Laura’s nachtmerries bezoeken en lijken deze tot leven te komen. ‘A man from another place’ die in haar visioenen voorkomt, sprekend met een rare tong, laat haar raadsels zien en vertelt vreemde verhalen om haar doem te voorspellen. Zelfs in haar eigen huis lijkt ze niet meer veilig, bang voor haar huiveringwekkende vader (Leland Palmer door Ray Wise).

Zonder de serie van de prequel, is dit een haast onbegrijpelijke film. De mensen waarmee Laura in contact komt, zijn soms vluchtig en daardoor in de ogen van een onbekende lukraak en misschien wel overbodig. Voor de bekende kijker is dit echter een logische ontmoeting, of in ieder geval lijkt het niet zomaar te zijn. David Lynch (regisseur en schrijver) heeft hier dan vast ook een uitgedachte plot voor, die bij veel mensen aan hun voorbij gaan.

Vooral de montage heeft een grote rol in deze film. Beelden worden bij elkaar gebracht die oorspronkelijk niet bij elkaar horen en geven daardoor mooie associaties op. Daarnaast wordt hierdoor de sfeer erg goed bepaald waardoor je een extra huiveringwekkend gevoel krijgt. Zelfs vijfentwintig jaar later krijg je nog een rilling over je rug, erg knap voor een gedateerde film.

Na een tweede keer (en wellicht een derde, vierde, enzovoort keer) worden alle onderliggende gedachtes waarschijnlijk allemaal wat duidelijker. Voor nu blijft het een raadsel.

Een must-see voor alle Twin Peaks fans: deze mysterieuze film is absoluut een goede.

A Cinema ghost story

Short story
New

Soms, als ik in de bioscoop aan het werk ben, heb ik het idee dat ik door iemand achtervolgd wordt. Ik hoor gerinkel van sleutels, het gekraak van de vloer, maar als ik achterom kijk, loop er nooit iemand achter me.

Men beweert dat het spookt in de achterzalen. 's Avonds, als alle gasten al naar huis zijn, loop ik door de verlaten zalen, door de pikdonkere cabines. Niemand, behalve ik en mijn baas zijn nog in het gebouw, en die is beneden, ver van mij vandaan.

De trap kraakt onder mijn voetstappen, het licht van de drankkast flikkert en gaat uit. Daar is het weer: het gerinkel van sleutels. Het is dichterbij.
Met een zucht kom ik tot stilstand. Op het geroezemoes van buiten na, is alles muisstil.

Dan besef ik dat de sleutels van de bar al die tijd in mijn kontzak zaten.

Foto: Tristan Vink

Fantastisch, spannend en psychotisch. "What are you thinking, Amy?"

Gone Girl

New

“I picture opening her skull, unspooling her brain and sifting through it[… ] What are you thinking Amy?” Waar denk je aan, Amy? Is je man een ontvoerder? Een verkrachter? Een moordenaar?

Nick Dunne komt op zijn vijfde jubileum thuis naar een woonkamer die op z’n kop staat, een keuken met bloedspetters en een verdwenen vrouw. Waar is Amy?

Nick weet niet hoe hij zich moet gedragen. Is hij stiekem blij dat ze weg is? Hij is akelig vriendelijk en afstandelijk in deze tijden van angst. En welke rol speelt de speurtocht die Amy elk jubileum uitstippelt? Is Nick wel zo onschuldig?

Dit is een verhaal waar je het liefst zo min mogelijk van te voren over wil weten. Want hoe minder je weet, hoe fantastischer, spannender en psychotischer het wordt. In deze thriller word je bij de hand genomen en geleid door een psychologisch spel van een mislukt huwelijk. Op elk moment vraag je je af wat er nu gaat gebeuren. Op elk moment vraag je je af wat de volgende stap is.

We nemen een duik in het verre van perfecte huwelijk van Amy en Nick Dunne (Rosamund Pike, Ben Affleck) en de rol van Nick’s relatie met zijn tweelingzus Margo (Carrie Coon). Langzaam, maar op een goed tempo leren we Nick’s ware aard, Amy’s waarheid en Margo’s onschuld(?) kennen. “What are you thinking, Amy?”

De muziek (Trent Reznor) vult het verhaal fantastisch goed aan en geeft je nog eens een extra beklemmend gevoel. Wat moet ik nu van je denken, Nick? Naast dit verhaal is het ook een aanval op de media. In deze film zie je erg goed wat de invloed van de media is, hoe ze hun klauwen in een verhaal kunnen zetten en alles verdraaien tot ze een sappig verhaal hebben, waarin Nick het absolute monster is.

Het enige minpuntje aan deze productie van topper David Fincher (Se7en, Fight Club) is, is dat Rosamund Pike’s voice over af en toe niet erg fijn is om naar te luisteren.

Vooral Rosamund Pike heeft haar rol erg goed neergezet, maar ook zeker Ben Affleck doet het erg goed. Complimenten ook naar Tyler Perry en vooral Neil Patrick Harris, die een erg bizarre rol heeft maar die uitermate goed uitvoert.

Een fantastisch – en een tikkeltje absurd – verhaal met een paar erg goede plottwists. Absoluut geen doorsnee thriller (complimenten aan de schrijver van zowel het boek als de screenplay: Gillian Flynn). Eén van de beste films van 2014 tot nu toe. ****½

Eindelijk een Nederlandse film die volledig goed is

Nena

New

Nena is een van de weinige films die bewijzen dat Nederlanders in staat zijn om volledig goede films te maken. Al eerder zijn goede concepten of goed camerawerk of goed acteerwerk neergezet, maar zelden het hele plaatje. Nena ontroert. Maar Nena wordt ook volwassen, is grappig, romantisch, vrij (en gebonden).

Nena (Abbey Hoes) is een jongedame die zestien jaar is aan het einde van de jaren tachtig. Haar vader (Martin - Uwe Ochsenknecht) heeft MS en kan niet meer voor zichzelf zorgen, enkel zijn hoofd en een hand kan hij nog een beetje bewegen. Behalve Nena is er niets in zijn leven waardoor hij wil blijven leven, de dood is in zijn positie te aanlokkelijk. Daarnaast is Nena aan het puberen en vindt ze een vriendje(Carlo - Gijs Blom) die alles blijkt te zijn. Maar is het leven ook alles?

De chemie tussen Abbey Hoes en Uwe Ochsenknecht is heerlijk om naar te kijken en spat van het scherm af. Wat zo mooi is aan deze film is dat het verhaal zo lekker voortkabbelt. Af en toe is er een watervalletje die het verhaal in een stroomversnelling dwingt, maar vaak gaat het ook gewoon zijn eigen gang. Niet kaarsrecht, maar met bochten en paden die het overal laat komen. Het is deels een coming-of-age verhaal, maar daar gaat het niet om. Het draait erom dat Nena vrij is zonder echt vrij te zijn. Ze wordt gebonden door haar vader, maar dat vindt ze niet heel erg. Ondanks het drama die ze ervaart is ze een vrolijke lieve meid.

Het camerawerk is niet erg bijzonder, maar geeft wel mooie schone shots. Weinig imperfecties. Hierdoor is het erg fijn om naar te kijken.

Alles valt op zijn plek en dat is juist zo heerlijk om naar te kijken.

Bovendien staat deze semi-autobiografische(!) film in de wacht voor vijf Gouden Kalveren! ****

Niets: Poëtische verveling

Supernova

New

“Niets. Er is niets. Zelfs in de oog van een orkaan is niets.”

In deze experimentele poëtische film zien we voor anderhalf uur lang hoe Meis (Gaite Jansen) zich verveelt.

Meis woont samen met haar ouders (Tamar van den Dop, tevens de regisseur, en Bob Schwarze) en demente, stomme, Parkinson-lijdende oma (Helga Boettiger) in een bocht van de weg. Wanhopig naar beleving wensen zowel Meis als haar vader dat er iemand door de bocht heen zal knallen en de gevel zal raken. 

Ondertussen is er niets. Ze observeert haar familie, de rivier, de mensen die ’s avonds bij de halve brug komen. Wanneer komt nu die ene auto? Wanneer zal de verveling ophouden?

Ondanks dat je twee uur naar een meisje zit te kijken dat zich verveeld, is het niet vervelend om die tijd vol te houden. De manier waarop Meis kijkt, zich vermaakt en met de mensen om haar heen lijkt te spelen, houdt deze film toch nog redelijk interessant. Dit is zeker bewonderenswaardig. Het camerawerk is erg goed gedaan en fijn om naar te kijken. Zowel Meis als de cinematograaf lijken filmische poëzie neer te zetten.

Maar of iedereen twee uur naar niets kan kijken, is voor ieder zelf te bepalen.

****

De tijdperk van de Young Adult boek verfilmingen en spannende tijden in The Maze

The Maze Runner

New

Naast de tijdperk van sequels zijn we ook in een tijdperk van Young Adult boek verfilmingen beland. The Maze Runner is echter een goed voorbeeld waarom deze boeken uit dit genre verfilmd moeten worden (en waarom sommige het er beter bij kunnen laten).

Wat als je op een stuk land wordt gedropt dat een enorm doolhof erom heen heeft? Geen technologie, geen eten, geen onderdak; alleen als je er zelf voor zorgt. Elke maand brengt The Box de hoog nodige dingen: vee, wat graan, misschien zelf olie. Maar ook brengt The Box een nieuwe Greenie: een jongen die geen familie en geen herinneringen meer zal hebben, alleen zijn naam laten ze hem houden. De enige uitgang die er lijkt te zijn, is door de reusachtige doolhof die The Glade (het stukje land) omgeeft, en alleen de sterkste, slimste en snelste gaan daar naar binnen.

Thomas (Dylan O’Brien) is anders. Zodra hij bovenkomt, schijnen er dingen te veranderen. De Grievers (vijandelijke beesten die in de Maze leven) komen nu niet meer alleen ’s nachts naar buiten – als de poorten naar the Glade dicht zijn – maar nu komen ze ook overdag tevoorschijn. Nog niemand heeft ze gezien en het overleeft om na te vertellen.

The Runners verkennen elke ochtend, als de deuren naar de Maze open gaan, de padden en wegen die elke avond veranderen om een uitweg te vinden. Ze waren nog nooit zo dichtbij een uitweg gekomen. Wat is daarbuiten en waarom zitten ze daar?

Qua verhaal gaat deze verfilming verder dan de gemiddelde Young Adult verfilming. Samen met Thomas ontdek je wat er aan de hand is en wat er voor nodig is om er een einde te maken. De samenleving waar ze gedwongen zijn in mee te werken valt nog niet mee in stand te houden, zeker als er een nieuwe bijkomt, die ook nog eens nieuwsgierig en koppig schijnt te zijn en alle hel en verdoemenis op zich lijkt uit te roepen, bewust of niet. Goede rollen van Aml Aleen, Blake Cooper (als de jonge en schattige Chuck), Thomas Brodie-Sangster (die we ook wel kennen van Game of Thrones, Nanny McPhee of Love Actually) en Will Poulter (We’re the Millers) Cinematografisch ook zeker goed en bijzonder in vergelijking met andere Young Adults verfilmingen. Wes Ball heeft goed zijn best gedaan met zijn eerste lange film als regisseur. 

Heerlijk weg kijken en spannend dat hij is (zegt het mietje)! ****

a Movie not to Kill for

Sin City: a Dame to Kill for
New

Sin City is weer terug. Corruptie is in alle uithoeken, maar waar zijn de badass hoeren?

Daar begint het al mee. Bad boy Dwight keert weer terug (dit keer met het gezicht van Josh Brolin) en zien we hem met knikkende knieën Ava’s (Eva Green, de dame die deze film schijnt te domineren) schoothondje worden. Echter is zij niet echt een dame waarvoor je zou willen doden (zoals de titel luid), ze is het niet waard. Al is ze het grootste gedeelte van deze film naakt, haar lichaam is het enige aantrekkingspunt waardoor ze zo begeerlijk lijkt. Ava manipuleert Dwight en speelt met hem tot zij haar zin heeft.

Marv’s (Mickey Rourke) verhaal is kort: hij lijdt aan geheugenverlies en snapt niet waarom er vier dode jongelui om hem heen liggen. Hij probeert zich langzaamaan te herinneren hoe hij op dit punt is beland.

Nancy (Jessica Alba) is kapot van John Hartigan’s (BruceWillis) dood en probeert dit te verwerken door middel van alcohol. Ze kan er niet tegen dat degene die verantwoordelijk is voor zijn dood maar een paar meter verder zit. Ze zint op wraak

Als laatste hebben we nog pretty boy Johnny (Joseph Gordon-Levitt) die gouden handjes bezit als het op poker aankomt. Hij neemt het op tegen senator Roarke (Powers Boothe) en wint. Johnny negeert de waarschuwingen van Roarke’s medespelers en doet een ere rondje door de stad samen met geluksbrenger Marcie (Julia Garner). Maar het gevaar ligt op de loer: niemand wint van senator Roarke.

De manier van filmen is nog steeds erg cool en ook het dialoog is goed gedaan. Ava’s beschermer Manute (Dennis Haysbert) is een leuke aanwinst als vechtersbaas en match voor Marv. Maar daar blijven de pluspunten bij. De acteurs doen het allemaal (met uitzondering van Mickey Rourke en Powers Boothe) niet goed. Vooral Eva Green en Jessica Alba zijn erg teleurstellend. Daarnaast is het verhaal slecht (ondanks dat het dichtbij de strip ligt), gaat de CGI departement volledig voorbij aan de kleursymboliek van het eerste deel en is er weinig aanknopingspunten voor de vier verhalen.

De grootste teleurstelling van het jaar, je moet je schamen Robert Rodriguez: **

Sin City. Corruptie en levens gevaarlijke hoeren

Sin City
Film lesson

Sin City. Een stad vol gevaren waar hoeren hun eigen veiligheid in handen hebben en de helft van de stad corrupt is. We volgen drie verhalen: de eerlijke politieagent die onterecht in de gevangenis komt, het monster dat wraak wil en de detective die zijn vriendinnetje probeert te beschermen.

Roark Junior (Nick Stahl) is zoon van een machtig man en lijkt alles te kunnen wat hij wil. Politie-officier John Hartigan (Bruce Willis) probeert deze seriemoordenaar en pedofiel te stoppen om te voorkomen dat hij de 11-jarige Nancy Callahan verkracht en vermoord. Hij wordt echter verraden door zijn partner en wordt voor dood achtergelaten in de haven van Sin City.

Marv (Mickey Rourke) is een keiharde kerel waar men niet graag naar kijkt. Na een zeldzaam liefdespartij met (achteraf blijkende) een hoer, wordt de goddelijke Goldie vermoord en de vingers wijzen allemaal naar Marv. Hij lag immers naast haar in bed toen ze haar laatste adem uitblies. Goldie was echter alles voor Marv en hij zal alles doen om haar te wreken. Ook al leidt dit naar de gevaarlijkste huurmoordenaar in Sin City, eentje die meer dan alleen moord.

Als Dwight (Clive Owen) ziet dat zijn vriendin wordt bedreigt door haar ex-vriendin, zet hij de achtervolging in. Jackie Boy (Benicio del Toro) heeft echter al andere plannen en zet koers naar Old Town, het gebied waar de hoeren het voor het zeggen hebben en ze met een politie een verstandhouding hebben: wij laten jullie hoeren met rust, zolang er maar niets gebeurd met onze mannen. De hoeren kunnen prima voor zichzelf zorgen: als Jackie Boy de jonge hoer Becky bedreigt, wachten ze niet tot hij de daad heeft gepleegd en steken hem met vaardigheid neer. Maar dit was nog maar het begin: de strijd om het hoofd van Jackie Boy is begonnen.

Als laatste keren we terug naar John Hartigan. Senator Roark Senior (Powers Boothe) lapt hem na de schietpartij op (inclusief zijn falende hart) om hem voor de rest van zijn leven in de cel te gooien. Niemand, zelfs de politie niet, komt aan zijn zoon, laat staan hem misvormen. Jaren gaan er voorbij en het enige contact dat hij heeft is met de kleine Nancy die hij heeft gered. Jarenlang schrijft ze hem brieven waarbij ze discreet haar naam en plaats verborgen houdt, immers is er niemand die aan Roak Junior ontsnapt. Samen met Nancy (Jessica Alba), die nu volwassen is en een liefde heeft ontwikkelt voor haar redder, gaan ze achter Roark Junior aan, maar worden ze achtervolgt en belaagd door een gele man.

De opdeling in drie verhalen maakt het kijken van deze film ietswat irritant en oppervlakkig. Gelukkig maakt het laatste verhaal dit goed: alles wordt samengebracht in de bar Kadie’s, waar elk verhaal deels in lijkt af te spelen. Het zwart-wit dat is overgebracht uit de strip is karakteristiek van deze film en vooral de kleuren geeft mooi de symboliek en nadruk weer die regisseur Robert Rodriguez en Frank Miller (tevens de striptekenaar) naar voren willen brengen. Het dialoog is fantastisch om naar te luisteren en geeft een extra twist aan deze strip-vertaling. Fantastische rollen van... van iedereen! Bruce Willis, Mickey Rourke, Powers Boothe, Jessica Alba, Rosario Dawson, Nick Stahl en zelfs kleine Makenzie Vega doen het allemaal top.

Fantastisch nieuwe vorm van film: ****

Ik krijg er honger van! Heerlijk.

Chef
New

Lavacake, Cubanos of zelfs een tosti: wat een culinair genot om naar deze film te kijken. Niet alleen de vaardigheden van Carl Casper (Jon Favreau) en de heerlijke gerechten in deze feelgood movie zijn fantastisch om naar te kijken, maar vooral het genot van El Jefe (zoals Carl Casper wordt genoemd door zijn collega Martin) doet je passie voor koken broeien.

Topkok Casper heeft alle creatieve ruimte in zijn keuken, totdat de belangrijkste voedselcriticus langskomt. Baas Riva (Dustin Hoffman) bemoeit zich ermee en wil het menu gebruiken die het al jaren goed doet. Dit vindt immer het publiek geweldig, waarom creatief doen als je de hits kan gebruiken?

Uiteraard met alle gevolgen van dien: niet alleen vind de criticus het niets, ook nog doet hij er een schepje bovenop door een persoonlijke aanval op El Jefe te doen. Deze trekt dat niet: hij is toch een goede kok? Maar zal hij genot vinden als hij in dat restaurant blijft, voor een baas en zonder echt vrij te zijn?

El Jefe heeft vele kanten: goede kok, vriend, romanticus; slechte vader, slechte echtgenoot, gevoelige man maar vooral erg passievol (hierdoor zou ik bijna weer vlees gaan eten).

Samen met Carl klungelen we met Twitter (erg leuk gedaan, overigens) en groeien we zowel emotioneel als professioneel met hem mee. Erg goede rollen van Jon Favreau, Scarlett Johansson (Molly, de gastvrouw) en John Leguizamo (Martin, de souschef) maar vooral hulde voor Emjay Anthony (Percy, zoon van Carl). Die kindersterren worden met de jaren beter!

Nu is vooral de vraag: wanneer komt het kookboek uit?

****

Tip: vul van te voren je maag, want deze zal zeker gaan rammelen!

Oude en nieuwe garde voor Expendables 3

Expendables 3
New

De oude garde stopt er mee. Het is genoeg geweest, vindt Barney Ross (Sylvester Stallone). Hij dwingt zijn huidige crew (geslonken tot vijf man) tot afscheid en gaat op zoek naar nieuw materiaal om de laatste klus te klaren: de aartsrivaal is toch niet zo dood als ze dachten.

De newbees willen een nieuwe weg in slaan: ze zijn meer van de technische snufjes en hebben hun testosteron hoog zitten. Maar zo geweldig als ze denken dat ze zijn, zijn ze niet...

Uiteraard mogen we niet veel verwachten van het verhaal, maar moeten we vooral genieten van oude (en nieuwe) helden die een mooi gevecht weten neer te zetten.

Sylvester Stallone steelt wederom de hoofdrol en wordt daarin gesteund door Jason Statham (Lee Christmas), Dolph Lundgren (Gunner Jensen) en Randy Couture (Toll Road). Helden als Arnold Schwarzenegger, Jet Li en Harrison Ford maken zeker hun optreden, maar zijn slechts een trekpleister op de poster. Mel Gibson is echter een heerlijke bad guy.

Antonio Banderas heeft de meest fantastische rol in deze film als lenige vechtheld die je de oren van het hoofd kletst. Beste rol ooit?

Ondanks wat foutjes in het verhaal en special effects, is het nog steeds fantastisch om ze op groot scherm te zien: ***¼

Wij hij is... een portret

Audio Visual Media
New

Het schooljaar is begonnen, de handen kunnen uit de mouwen worden gestoken. We beginnen direct met introductieopdracht: een kort portret over je (postcode)buddy. Maak kennis met Simon Groot Kormelink: Wie hij is...
(hij duurt slechts een minuut)

Mochten jullie mijn toelatingsfilmpje nog niet gezien hebben, bekijk hem hier: http://youtu.be/7qZrlkHWSpQ

Typisch Marvel verhaal, maar een heerlijke dosis humor

Guardians of the Galaxy
New

Een dief, een experiment, een spierbonk, een wapengenie en een boom (met een minuscuul brein), dat zijn de zogenaamde beschermers van de galaxy. Maar eigenlijk alleen omdat ze balls hebben.

We maken kennis met Peter Quill (Chris Pratt) a.k.a. de beruchte (of iets minder beruchte) Star-Lord. Quill is als jongen van aarde meegenomen door een bende ruimtedieven en is sindsdien aan het zwerven en stelen. Bij zijn laatste jacht wordt hij echter door de mooie Gamora (Zoe Saldana) gedwarsboomd. Als daarna ook nog Rocket (Bradley Cooper) en Groot (Vin Diesel) zich er mee gaan bemoeien, belanden ze alle vier in de gevangenis. Daar ontmoeten ze de laatste van de guardians-in-spe: Drax (Dave Bautista).

Ondertussen rukt vijand Ronan op, een machtig man die het universum wil vernietigen, met behulp van het door Star-Lord gestolen object. Wie o wie houdt hem tegen?

Een ietswat cliché verhaal à la Marvel met ietswat te veel Han Solo’s* aan boord. Gelukkig heeft het verhaal plaats voor een flinke dosis humor en geniet je van de jaren zeventig/tachtig muziekklassiekers waardoor je haast het clichématige vergeet. Want wat is het fantastisch: een dief die geniet van zijn werk, een wapen- en bom gespecialiseerde wasbeer en een schattige “pratende” boom die tevens een vechtmachine is. Uiteraard zijn een spierbonk uit op wraak en een experimenteel vechtexpert ook leuk om naar te kijken, maar stelen vooral de eerste drie de show.

Deze nieuwe generatie Star Wars - exclusief verfrissend verhaal, maar inclusief een hoop humor – is heerlijk om naar te kijken. Zeker een aanrader: ****

* Courtesy to Tristan

Resolute vrouw met onbeperkte kennis en macht

Lucy

New

Wie een gave actiefilm verwacht over het toenemen van het geestelijk vermogen, zal verrast worden. Of deze verrassing positief is, zijn de meningen over verdeeld. Deze film is behalve een gave actiefilm, namelijk niet alleen psychologischer dan de trailer doet vermoeden, ook heeft Luc Besson een stukje van zijn flair eraan toegevoegd (als te verwachten is van deze briljante en af en toe aparte filmmaker).

Nadat Lucy (Scarlett Johansson) een grote dosis van een nieuw soort drugs in haar aderen krijgt, flipt haar lichaam. Langzaamaan zal haar hersenvermogen toenemen en zal ze obstakels kunnen overwinnen; zowel in haar eigen lichaam als daarbuiten.

Alles wat dr. Norman (Morgan Freeman) in zijn theorie beschrijft lijkt waar te zijn: Lucy is de eerst (en enige?) persoon die zijn hypothese kan bevestigen. Maar wat moet je met die kennis en macht?

Scarlett Johansson lijkt van een niet al te pientere jongedame te gaan naar een resolute vrouw die alles op instinct doet. Lucy is wederom een personage die Johansson erg goed neerzet, waarbij ze gezichten van intelligente nieuwsgierigheid tot emotieloosheid laat zien.

Ook Morgan Freeman is weer fantastisch en kan zijn gefascineerde ogen niet van zijn tot leven gekomen studie afhouden.

Een hoog intelligent mens die niets en niemand in de weg laat komen. Kortom: geweldige actie die een stapje verder gaat. Dat gecombineerd met een goed concept én verhaal: pas maar op voor dit beeldschone monster.

****

Slimmigheidjes en magische woorden

Hercules
New

Slimmigheidjes en magische woorden: zo weet Hercules zijn legende hoog te houden. Neefje Iolaus (Reece Ritchie) verspreidt de mooiste woorden en de meest fantastische verhalen over de halfgod, maar verbergt hierbij dat Hercules niet in zijn eentje zijn mannetje staat. Herc wordt namelijk bijgestaan door profeet Amphiaraus (Ian McShane), beste vriend Autolycus (Rufus Sewell), half beest/half mens Tydeus (Aksel Hennie) en briljant en beeldschone boogschutter Atalanta (Ingrid Bolsø Berdal). Hercules en zijn crew zijn maar één ding: huurlingen.

Ze gaan van koninkrijk naar koninkrijk om de vorsten een handje te helpen. Een bende “centauren” schept chaos en verderf in het land van Thracië en zal geëlimineerd moeten worden door een stelletje ongetrainde boeren en ijzerbewerkers. Als ze door de koning worden benaderd met een flinke zak goud, nemen Hercules en gevolg de taak graag aan. Maar de legende hooghouden valt niet mee.

Deze heerlijke actiefilm wordt gezelschap gehouden door een goed gedoseerd hoeveelheid humor. We missen echter de super gave actie die we van Dwayne ‘the Rock’ Johnson gewend zijn en de film moet het doen met een vrij oppervlakkig verhaal. Er is af en toe wel een hint van diepte gang te vinden, die maakt dan ook samen met de humor een hoop goed.

Een film die zeker entertainend is, maar waarvan je (helaas) niet te veel hoeft te verwachten.

***½

Geheimen in de oorlog: de familiefilm.

Oorlogsgeheimen
New

Hoe onschuldig is een oorlogsverhaal? Zijn er mensen geweest waarbij het leven gewoon doorging terwijl er om hun heen de Tweede Wereldoorlog woedde? Beste vrienden Tuur (Maas Bronkhuyzen) en Lambert (Joes Brauers) proberen het in ieder geval en spelen gewoon elke dag rustig verder. Maar dat valt voor deze twaalfjarige jongens nog niet mee als ze uit gezinnen komen die tegenover elkaar staan. Als dan ook nog een nieuw meisje in de klas komt die met beide vrienden wordt, maar alleen haar geheim deelt met Tuur, hebben ze pas echt door dat de oorlog en de partijen menens zijn.

Dit spannende en op het eerste gezicht onschuldige verhaal, geïnspireerd naar de gelijknamige bestseller van Jacques Vriens, mag rustig in dezelfde categorie worden geplaatst als Oorlogswinter(2008). Zowel qua acteerprestaties van de jonge acteurs als de cinematografie is zeker gelijkwaardig aan elkaar. Het is een heerlijke familiefilm die lekker wegkijkt en een kijkje geeft in het leven van twee achtste-groepers in een tijd van oorlog. Het enige waar Oorlogsgeheimen achterloopt ten opzichte van Oorlogswinter is zakelijkheid en de bekende gezichten (Amerikaans acteur Jamie Campbell Bower had een aanzienlijke rol in Oorlogswinter). Terwijl vrienden Tuur en Lambert vrolijk verder spelen in hun geheime grot en af en toe wat kattenkwaad uithalen, is Michiel van Beusekom (uit Oorlogswinter) tot zijn oren in de geheimen die zich rondom hem opbouwen gezonken.

Tevens is het einde apart gekozen: wanneer de oorlog net een beetje zijn intrede heeft gedaan, eindigt het verhaal en zit je op gescheept met vragen die niet beantwoord zullen worden.

Kortom: een verrassende familiefilm die lekker wegkijkt, maar waar op een paar puntjes nog wel wat tekort komt. ***½

Geforceerde magie maar verfrissend nieuwe blik

Maleficent

New

De boze heks uit Doornroosje is zo slecht nog niet. Tenminste, dat vertelt het verhaal van Maleficent (spreekt uit: Ma-lè-fi-cent). Ze zint slechts op wraak. Maleficents hart is niet gebroken, maar uit haar borst getrokken en met geweld platgestampt. Als blijkt dat de aanstichter een kind heeft gekregen, ontwikkelt zich het bekende plan. Op haar 16^e verjaardag, voor zonsondergang, zal Aurora zich prikken aan een spinnewiel en voor altijd in een coma-achtige slaap terechtkomen. Om toch nog wat genade te tonen, kan de vloek nog worden verbroken door een kus van ware liefde. Een kus die volgens Maleficent niet bestaat. Aurora wordt ondergebracht bij de drie feetjes die haar schoonheid en vreugde hebben gebracht, maar Maleficent houdt een oogje in het zeil. Zal Maleficent gestopt worden?

De magie van dit verhaal spat er af, maar voelt erg geforceerd aan. Het sprankelt en schijnt niet zoals ze doen beweren. Bovendien is Angelina Jolie’s optreden matig, zeker als je het vergelijkt met voorgaande rollen. Ook Elle Fanning (Aurora) kan beter.

Het verhaal is echter leuk en goed bedacht en heeft een paar elementen die het bijzonder maar vooral verfrissend maken. Een leuke nieuwe insteek van het verhaal, maar de uitvoering had zeker beter gekund. Leuk om een keertje gezien te hebben, maar dat kan ook thuis op de bank. Robert Stromberg's regiedebuut is niet echt een topper (Visual effect artist van onder andere Pan's Labyrith, The Hunger Games, Life of Pi)

***

Note: dit is een afwijkende mening.

Fantastische Vechtscènes en een Mooi Staaltje Krachtwerk.

X-Men: Days of Future Past

New

Nieuwe krachten, enorme luchtschepen en een zwevende rolstoel. We zijn beland in X-Men: Days of Future Past in de nabije toekomst (doch technisch ver ontwikkelt) en het ziet er niet rooskleurig uit. Met massa’s tegelijk worden mutanten opgespoord en vermoord door zogenoemde Sentinals die zich aan elke kracht weet aan te passen. Om te voorkomen dat deze Sentinals ooit gebouwd worden, wordt Wolverine (Logan, Hugh Jackman) terug in de tijd gestuurd met één missie: aartsvijanden Magneto en Professor X samen brengen om te voorkomen dat Mystique (ofwel Raven, gespeeld door Jennifer Lawrence) de bedenker van de Sentinals (Dr. Bolivar Trask, gespeeld door Peter Dinklage) vermoord en een oorlog ontketent. Dit levert een paar hilarische taferelen op, maar vooral fantastische vechtscènes en een mooi staaltje krachtwerk.

Ik was blij verrast. Ondanks dat X-Men: First Class een fantastisch nieuw begin van een trilogie is, was ik sceptisch. Een donker, clichématige toekomst waar technologie het over heeft genomen en oorlog woedt, domineert de eerste twintig tot dertig minuten van de film. Maar dan ontvouwt de rest van het verhaal zich: grote brillen, bruine pakken een een jonger gezelschap. We zijn beland in de seventies.

Het verhaal is wederom erg goed en de special effects en cinematografie is fantastisch. Ik heb genoten en zal zo nog een keertje in die bioscoopstoel willen plaatsnemen, alleen al om Hollywood-schatje Jennifer Lawrence weer te zien (en natuurlijk mooiboy James McAvoy natuurlijk). Geweldige performance, zoals altijd. Heerlijk.

****

X-Men: Apocalypse komt waarschijnlijk 19 mei 2016 uit  Kan jij ook niet wachten?

Verwachtingen en uitwerkingen zijn helaas niet hetzelfde.

Godzilla
New

‘Aaawr,’ doet de MUTO. ‘Wrar,’ schreeuwt Godzilla.

In deze versie van Godzilla, zien we onze enorme vriend wederom Japan, maar vooral Amerika redden. Even volgen we wetenschapper Joe Brody (Bryan ‘Walter White’ Cranston) die na een kernreactor ramp erachter komt dat het niet door toedoen van de natuur zijn leven drastisch is veranderd, maar door iets anders. Echter niemand geloof hem, zelfs zoonlief Ford Brody (Aaron Taylor-Johnson) weigert mee te gaan in zijn obsessie. De wezens uit de verre prehistorie kwamen al eerder te voorschijn tijdens de kernrampen in Hiroshima en Nagasaki, maar werd destijds in de doofpot gestopt (als zoiets mogelijk is, gezien de grootte van dit “probleem”). Dit keer komen er echter nieuwe verschikkingen uit de grond, en geen stoot of wapen is tegen dit wezen bestand. Behalve... Godzilla.

Voor degene die low budget film Monsters (2010) van dezelfde Gareth Edwards heeft gezien, kon twee dingen hopen en een ding verwachten: 1. Dit wordt een gave mosterfilm, 2. met een groot budget kan je nog meer bereiken, maar 3. dankzij het grove geld zal alle creativiteit verdwijnen.

Helaas was dit laatste waar. Ondanks dat Godzilla nog altijd gaaf was (al mocht het grote gevecht wel wat uitgebreid worden), kwam het niet eens in de buurt van Gareth Edwards vorige productie Monsters. Het is enkel een rampenfilm geworden.

Verwachting: de gave gevechten van Pacific Rim met het verhaal en subtiliteit van Monsters.

Uitwerking: Het drama en slappe verhaal van The Day After Tomorrow met het monster en het gebouwen slopen van Cloverfield.

Jammer, hier had veel meer uitgehaald kunnen worden.

Uiteraard zijn de special effects wel helemaal top en hebben Bryan Cranston, Aaron Taylor-Johnson en Elizabeth Olsen puik werk geleverd.

Gaaf om Gojira op het grote scherm te zien, maar voor het verhaal is 9-12 euro voor een kaartje neer leggen niet nodig.

***½

Er komt waarschijnlijk een deel 2. Nu maar hopen dat we iets meer Monsters terug krijgen.

Indonesische Maffia en Martial Arts

The Raid 2: Berandal  (The Raid 2: Retaliation)
New

Werelds beste actiefilm? Men geloofde dat bij The Raid en zal het ook geloven bij The Raid 2:Berandal. Goede actie en een held die tegen een flink stootje kan. Maar: houd je koppie erbij, het verhaal is wegens zijn land van oorsprong (Indonesië) lastig te volgen (geen goed idee om even weg te doezelen). Het grove verhaal en de actie maken echter een hoop goed.

Nadat Rama (Iko Uwais) in deel één een bende in mootjes heeft getrapt en gehakt, is hij nog niet klaar: zijn gezin loopt in gevaar, tenzij hij de bendes in Jakarta en de corruptie binnen de politie onderuit weet te halen. Hij verlaat zijn vrouw en gaat undercover de gevangenis in om vriendjes te worden met de zoon van de maffiabaas: mooiboy Uco (Arifin Putra). Hij knokt zijn weg omhoog en belandt uiteindelijk in de maffiawereld als persoonlijke bodyguard van Uco. Ondanks dat pappie Bangun (Tio Pakusodewo) Rama – undercovernaam: Yuda – niet vertrouwt, staat hij het toe en komt Yuda akelig dichtbij. Hij belandt in een spel van macht tussen corrupte politici, politie en maffia. En als dat nog niet het enige is, krijgt hij ook nog eens een oude bekende op zijn dak.

De legendarische martial arts uit The Raid: Redemption komt terug in The Raid 2: Berandal. Niet alleen kan je genieten van Iko Uwais in actie, ook Hamer Girl en The Assassin maken zijn intrede en wordt er heerlijk geknokt in de gevangenishallen.

Opvallend en erg goed aan deze film is de held die hier wordt neergezet. Amerikaans zijn we gewend, Indonesisch minder. De held is niet aller machtig, geweldig fantastisch of red het juist nog maar op het nippertje. Nee, deze held gaat tot het einde, is een goede match voor zijn tegenstander en maakt niet altijd de juiste beslissing. Het gaat puur om het gevecht.

Cinematisch heerlijk. Choreografisch prachtig. Misschien inderdaad werelds beste actiefilm: ****½

Lachen, Gieren, Brullen, Tranen met Lego

The Lego Movie
New

Lachen, gieren, brullen en tranen. The Lego Movie is hilarisch en geniaal. Het is even wennen aan de ontzettend droge humor, met de nadruk op even maar je kan niet anders verwachten van de regisseurs van Cloudy with a Chance on Meatballs of 21 Jump Street (Phil Lord en Christopher Miller). Niet alleen de humor maakt deze kinderfilm (dat geen kinderfilm is) briljant, ook het verhaal is erg goed bedacht en geschreven. Als Emmett na zijn werk in een gat valt, vindt hij daar een voorwerp. Niet zomaar een voorwerp, een reliek! Emmett is onderdeel geworden van een voorspelling. Hij zal de meesterbouwer van de meesterbouwers worden en de stad redden van de evil Lord Business. Een meesterbouwer is iemand die met onuitputtelijke creativiteit in hoog tempo voorwerpen bouwt (zoals auto’s, motoren of ruimteschepen) met alles wat hij maar kan vinden. Emmett een meesterbouwer? Hij is de perfecte burger en volgt alleen instructies, hij is geen creatief genie. Maar aangezien het reliek vastgeplakt is aan zijn lichaam, is hij toch verplicht naar de orde van meesterbouwers af te reizen, met hulp Wyldstyle, zijn “rivaal”. Iedereen wil het reliek, inclusief Lord Business, want zodra hij hem in handen heeft, kan zijn plan niet meer gestopt worden. Uiteraard gaat van alles fout en wordt er vollop gebouwd om maar weg te kunnen komen. “The story of a nobody who saved everybody.” Maar er is meer...

Al eerder probeerden ze met Lego films te maken, maar nooit hebben ze het Lego item daadwerkelijk in het verhaal verwerkt. Dit is een van de redenen dat dit zo’n goede en leuke film is. Daarnaast aanschouw je hete gevechten, zonder het lugubere bloed en weten de schrijvers creatieve oplossingen te vinden, die bovendien hilarisch zijn. En daarnaast veel, heel veel knipogen!

Geniet van de humor, creativiteit en vele bekende stemmen (Will Ferrell, Morgan Freeman, Charlie Day, Elizabeth Banks). Deze film zal je nog heel lang bijstaan! ****

Bizarre Stunts en de Race der Races

Need for Speed

New

Daar heb je er weer een hoor. Het is net Fast and the Furious nummer 7. En ook nog een gameverfilming, dat kan niet goed komen.

Niets is minder waar! Gelukkig maar. Deze film is highly enjoyable en heeft ontzettend veel humor. Het feit dat het een gameverfilming is, is als buitenstaander niet terug te zien. Als fan geniet je zeker van de referenties en geniet je van alle stunts, politieachtervolgingen maar ook het landschap herken je terug.

Ze hebben er daarnaast ook een mooi verhaaltje omheen geknutseld: streetracer Tobey Marshall (Aaron Paul) komt nog maar net uit de gevangenis en gelijk zint hij al op wraak. Dino Brewster (Dominic Cooper) is echter nergens bang voor, waarom zou hij? Hij is rijk, de beste streetracer in de verre omgeving en heeft het helemaal gemaakt in de grote stad als zakenman. Waar hij echter geen rekening houdt is Tobey’s nieuwe connecties: de charmante Britse Julia Maddon (Imogen Poots) die auto’s ook hoog heeft zitten. Het draait allemaal om die laatste race, de race der races: de Deleon. Om in Deleon te komen moet je eerst indruk maken op Monarch (leuke bijrol door Michael Keaton) met raceskills en trucks.

Nadat je voorbij je irritatie over Aaron Paul’s stem ben, zit je vaak te schaterlachen in de bioscoopstoelen. Je geniet van de snelle auto’s, bizarre stunts en de hilarische side-kicks.

Hoger dan mijn verwachtingen en een tripje naar de dichtstbijzijnde moviestore is de moeite waard, maar verwacht geen verhaal van de hoogste plank. Het blijft een film waar je gewoon lekker van kan genieten en niet veel over hoeft na te denken: ***½

Schietgrage mannen en broederliefde

The Lone Survivor

New

The Lone Survivor is een verhaal dat je gezien moet hebben, of eerder een film die je gezien moet hebben. Het verhaal is simpel: vier Amerikaanse soldaten in Afghanistan gaan op verkenningsmissie en moeten mogelijk iemand uitschakelen. Maar als hun schuilplaats wordt ontdekt door schapenherders moeten ze een beslissing nemen: ze laten gaan of doden? Nadat hun knagende geweten de herders hebben vrijgelaten, sprint een van de jongens naar het dorp. De vier mannen vluchten zo snel mogelijk de andere kant op want het zal niet lang zijn tot ze een compleet schietgraag dorp op hun dak krijgen.

Zoals gewoonlijk doet Mark Wahlberg (Marcus Luttrell) het fantastisch en weet hij de wat onbekendere Taylor Kitsch (Michael Murphy), Emile Hirsch (Danny Dietz) en Ben Foster (Matt 'Axe' Axelson) mee te slepen. Goed werk van allen!

De spanning sleept je mee. De broederliefde laat je verbluft naar het scherm staren. De schoten die ze elke keer raken, zorgen voor respect. En dan gebeurt er een wonder.

Ze doen in deze film niet aan poespas of extreem geweld: precies goed genoeg.

Misschien is deze film zo waardevol, omdat je inziet dat echte helden bestaan, en dit keer zijn dat niet de Amerikanen. Daarnaast weet je van te voren dat het waargebeurd is en nog eens kort geleden ook, namelijk in 2005.

Als klap op de vuurpijl laten ze bij de aftiteling nogmaals alle soldaten en helden zien, zowel de acteurs als echte foto’s. Waarlijk een kers op de taart!

May they rest in peace.

**** 

Onderdrukkende airmarshals en onvindbare moordenaars

Non-Stop

New

2014* begint goed. Na Her en Lone Survivor brengt het ons Non-Stop, een heerlijke onvoorspelbare thriller met Liam Neeson. 

Hij speelt een airmarshal die in het vliegtuig naar Londen een appje krijg van een passagier. Op een gesloten netwerk. Waar niemand bij hoort te komen. Deze indringer dreigt elke twintig minuten iemand te vermoorden tenzij er 1.5 miljoen dollar wordt betaald. Bill Marks (Neeson) doet er alles aan om de dader te vinden, want we weten allemaal: Amerika “doesn’t negotiate with criminals”. Maar met alle gevolgen van dien. Vindt hij op tijd de bedreiger? Hoeveel doden zullen er vallen tot ze door hebben dat deze man/vrouw onvindbaar is? Dit zijn de vragen waar je de hele film aan denkt. Maar vooral: heb ik de moordenaar al gezien?**

Zoals ik al zei heb je tijdens de gehele film geen flauw idee wie de dader is, de dader kan iedereen zijn. Elke keer denk je het te weten, en dan blijkt het weer niet zo te zijn. Liam Neeson is helemaal in zijn element in deze film en heeft gelukkig hier en daar wel wat originele karakter trekjes. Je denkt heerlijk met hem mee, maar hoeft je brein niet al te hard laten kraken. Dit is zo’n film die zich langzaam voor je uitvouwt en die je lekker over je heen kan laten komen. Hints naar de dader zijn ver te zoeken. Bill Marks wordt in zijn zoektocht bijgestaan door passagier Jen Summers (Julianne Moore); een, naar mijn mening, vergezochte rol in dit verhaal. Jen is de enige die de airmarshal vertrouwd (en visa versa) en staat hem bij in de zoektocht waar ze eigenlijk niets mee te maken heeft. Jen voegt wat sympathie aan het verhaal (en vooral aan Marks) en heeft daarmee haar enige rol vervuld. Een leuke, maar wel een beetje overbodige, toevoeging.

Het valt niet meer om airmarshal Marks te zijn. Niemand is te vertrouwen, en niemand vertrouwd hem.

  

Excellent: ***¾

* Nederlandse release datum was in 2014

**  Ja