New
Nena is een van de weinige films
die bewijzen dat Nederlanders in staat zijn om volledig goede films te maken.
Al eerder zijn goede concepten of goed camerawerk of goed acteerwerk neergezet,
maar zelden het hele plaatje. Nena ontroert. Maar Nena wordt ook volwassen, is
grappig, romantisch, vrij (en gebonden).
Nena (Abbey Hoes) is een jongedame
die zestien jaar is aan het einde van de jaren tachtig. Haar vader (Martin - Uwe Ochsenknecht) heeft
MS en kan niet meer voor zichzelf zorgen, enkel zijn hoofd en een hand kan hij
nog een beetje bewegen. Behalve Nena is er niets in zijn leven waardoor hij wil
blijven leven, de dood is in zijn positie te aanlokkelijk. Daarnaast is Nena
aan het puberen en vindt ze een vriendje(Carlo - Gijs Blom) die alles blijkt te zijn. Maar is het
leven ook alles?
De chemie tussen Abbey Hoes en
Uwe Ochsenknecht is heerlijk om naar te kijken en spat van het scherm af. Wat
zo mooi is aan deze film is dat het verhaal zo lekker voortkabbelt. Af en toe
is er een watervalletje die het verhaal in een stroomversnelling dwingt, maar
vaak gaat het ook gewoon zijn eigen gang. Niet kaarsrecht, maar met bochten en
paden die het overal laat komen. Het is deels een coming-of-age verhaal, maar
daar gaat het niet om. Het draait erom dat Nena vrij is zonder echt vrij te
zijn. Ze wordt gebonden door haar vader, maar dat vindt ze niet heel erg.
Ondanks het drama die ze ervaart is ze een vrolijke lieve meid.
Het camerawerk is niet erg
bijzonder, maar geeft wel mooie schone shots. Weinig imperfecties. Hierdoor is
het erg fijn om naar te kijken.
Alles valt op zijn plek en dat
is juist zo heerlijk om naar te kijken.
Bovendien staat deze
semi-autobiografische(!) film in de wacht voor vijf Gouden Kalveren! ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten