New
“Niets. Er is niets. Zelfs in de oog van een orkaan is
niets.”
In deze experimentele poëtische film zien we voor
anderhalf uur lang hoe Meis (Gaite Jansen) zich verveelt.
Meis woont samen met haar ouders (Tamar van den Dop,
tevens de regisseur, en Bob Schwarze) en demente, stomme, Parkinson-lijdende oma
(Helga Boettiger) in een bocht van de weg. Wanhopig naar beleving wensen zowel
Meis als haar vader dat er iemand door de bocht heen zal knallen en de gevel
zal raken.
Ondertussen is er niets. Ze observeert haar familie, de rivier, de
mensen die ’s avonds bij de halve brug komen. Wanneer komt nu die ene auto?
Wanneer zal de verveling ophouden?
Ondanks dat je twee uur naar een meisje zit te kijken dat zich verveeld, is het niet vervelend om die tijd vol te houden. De manier
waarop Meis kijkt, zich vermaakt en met de mensen om haar heen lijkt te spelen,
houdt deze film toch nog redelijk interessant. Dit is zeker bewonderenswaardig.
Het camerawerk is erg goed gedaan en fijn om naar te kijken. Zowel Meis als de
cinematograaf lijken filmische poëzie neer te zetten.
Maar of iedereen twee uur naar niets kan kijken, is voor
ieder zelf te bepalen.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten