14/07/2012
Werken in de bioscoop heeft zo zijn saaie momenten, maar als de mensen massaal een filmpje komen pakken, wordt het leuk.
Voor mij staat een lange blonde jongen van midden twintig. Hij friemelt verlegen aan zijn shirt en vraagt om een flesje cola. Dit is niet de eerste keer dat ik hem voorbij heb zien komen. Nog geen vijf minuten geleden stond hij aan deze zelfde bar en vroeg om een popcorn. Opvallend is het niet, mensen komen wel vaker terug. Vaak omdat ze toch nog iets willen drinken of heel zondig toch maar een zak m&m’s bij mij bestellen terwijl ze ‘eigenlijk hadden moeten sporten vanavond’.
‘Leuke oorbellen,’ complimenteert hij mij. Mijn hand schiet onbewust naar mijn oor en ik glimlach. O ja, de “I love music”-oorbellen. ‘Wat vind je zo leuk aan muziek?’ Ik blaas hoorbaar uit. Waarom vind je muziek leuk? Is dat niet iets dat ieder mens anders ervaart en waarvan ieder mens geniet op zijn eigen manier? ‘Ik denk omdat je jezelf helemaal kwijt kan raken in de muziek, er helemaal in kan opgaan. Je geniet van toch weer een staaltje vakmanschap en kunst. Het ritme voelen. Maar vooral swingen en ontroeren.’ Diepgaande vragen komen zelden op mijn pad wanneer ik aan het werk ben, maar verfrissend is het zeker. ‘Naar wat voor concert zou ik moeten gaan om je mee te krijgen?’ Ik kijk hem verbluft aan, een ietswat roze gloed op mijn wangen. Ik werd zojuist voor het eerst echt uitgevraagd. Hij is alleen iets wat te laat. ‘Dat zou je dan aan mijn vriend moeten vragen,’ stamel ik dan maar in lichtelijke paniek. Perfecte timing. Een week geleden had ik nog geen relatie. Met roodschaamte op zijn wangen, legt hij het geld op de bar en maakt dat hij wegkomt.
Nooit geschoten is altijd mis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten