Dossier
Agorafobie, met het oog op Theatrofobie
Minstens
twee keer – maar meestal vaker – per week kom ik in de bioscoop.
Ik ben de hele dag in de weer: eten en drinken verkopen, schoonmaken,
loopmeisje spelen, maar af en toe start ik na de pauze weer de film.
Ik kijk dan even mee of alles goed gaat: geluid, check. Beeld, check.
3D, check (is ook aardig vreemd als die het opeens niet meer doet).
Ik maak genoeg rare dingen mee (drukke kinderen, popcorn gooiende
tiermeisjes en -jongens vol hormonen, dronken mannen en vrouwen, door
de duivel bezeten mannen). Theatrofobie is nieuw voor mij. Of zelfs
dat niet, pre-nieuw, aangezien ik het nog nooit heb meegemaakt. Het
is ook heel erg on-twintigste eeuws om bang te zijn dat de figuren
van de film uit het beeld komen en je zullen achtervolgen. Kinda
creepy.
De
angst zelf snap ik wel. Als ik dat zou hebben, mocht ik dat ooit
krijgen (doubt it) zou ik wel héél bang zijn. Straks komt Freddy
Krueger, of erger nog Paris Hilton, opeens het beeld uit. Brrr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten